مقاله مرورینقش تنظیم کننده های رشد در افزایش عملکرد گیاهان زراعی در شرایط شور: از تئوری تا عمل

تشدید روند شور شدن منابع آب و خاک، باعث افزایش توجه به پژوهش های مرتبط با راهکارهای بهبود عملکرد گیاهان زراعی در شرایط شور شده است. بر اساس گزارش های منتشر شده، سابقه پژوهش ها پیرامون شناخت جنبه های مختلف تنش شوری و روش های افزایش تحمل گیاهان به شوری در جهان به بیش از یک قرن می رسد. راهکارهای متفاوت و متعددی برای افزایش عملکرد گیاهان زراعی در شرایط شور پیشنهاد شده است که یکی از آنها استفاده از تنظیم کننده های رشد گیاهی است. استفاده از تنظیم کننده های رشد از دهه 1930 آغاز شده و فروش جهانی سالانه آن ها حدود 2/1 میلیارد دلار است. انواع تنظیم کننده های رشد حاوی حدود 40 نوع ماده فعال هستند که به صورت منفرد یا ترکیبی به عنوان تنظیم کننده رشد مورد استفاده قرار می گیرند. از مهم ترین تنظیم کننده های رشد می توان به اکسین ها، سایتوکینین ها، جیبرلین ها، اتیلن، آبسیزیک اسید، براسینواستروئیدها، سالیسیلیک اسید، کلرمکوات کلراید، پاکلوبوترازول، جاسمونیک اسید، آسکوربیک اسید، تریاکونتانول، استریوگالاکتون ها، نیتریک اکسید، پلی آمین ها و هورمون های پپتیدی گیاهی اشاره کرد. گزارش های فراوانی در مورد افزایش کمیت و کیفیت محصول و بهبود تحمل به شوری در گیاهان زراعی در اثر مصرف تنظیم کننده های رشد وجود دارد، اما اغلب این پژوهش ها در محیط های کنترل شده (شرایط خارج از مزرعه) و به صورت یکساله، انجام شده است که همین موضوع باعث عدم کاربردی شدن نتایج اغلب این پژوهش ها شده است. در این مقاله اثر مصرف تنظیم کننده های رشد بر بهبود عملکرد گیاهان زراعی در شرایط شور، با تاکید بر شرایط مزرعه، مورد بررسی قرار گرفته است.