تاثیر انواع محیط کشت MS و N6 و هورمون های اکسینی و سیتوکینینی بر باززایی لاین های گندم نان از ریزنمونه کولئوپتیلی

بهینه سازی کشت بافت برای فرآیند انتقال ژن و تهیه گیاهان عاری از بیماری باکتریایی و ویروسی لازم و ضروری است. این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 تکرار در آزمایشگاه بیوتکنولوژی دانشکده کشاورزی دانشگاه شهید مدنی آذربایجان در سال 1395 انجام گرفت. در گندم از ریزنمونه های مختلفی نظیر گل آذین، جنین نارس و جنین بالغ برای کشت بافت استفاده شده است. یکی از معایب مهم گیاهان تک لپه ای این است که وقتی از جنین بالغ به عنوان ریزنمونه استفاده می شوند فراوانی باززایی از کالوس در مقایسه با جنین های نابالغ کاهش می یابد. در این آزمایش برای باززایی گیاه گندم از دو نوع محیط کشت MS و N6 و از هورمون های اکسینی و سیتوکینی متفاوت روی ریزنمونه های کولئوپتیلی استفاده شد. ارزیابی نتایج نشان داد که بهترین ژنوتیپ برای باززایی C-D-9 و در بین هورمون های سیتوکینی مختلف بهترین هورمون BAP حاوی 2 میلی گرم در لیتر و در بین هورمون های مختلف اکسینی بیش ترین باززایی در محیط کشت حاوی 1میلی گرم در لیتر IAA به همراه 1میلی گرم در لیتر  BAبه دست آمد. در محیط کشت های مختلف MS، بالاترین میزان باززایی مربوط به محیط کشت MS(3) و در محیط کشت مختلف N6 بالاترین میزان باززایی مربوط به محیط کشت N6(3) بود. مقایسه محیط کشت MS با N6 در باززایی لاین ها گندم نشان داد که محیط کشت MS نسبت به N6 بهتر عمل می کند.