رابطه علی سبک های یادگیری و خودناتوان سازی تحصیلی با نقش میانجی مهارت های فراشناخت و کمال گرایی دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه علی سبک های یادگیری و خودناتوان سازی تحصیلی با نقش میانجی مهارت های فراشناخت و کمال گرایی دانش آموزان انجام شد. این مطالعه مقطعی- همبستگی بود. جامعه پژوهش دانش آموزان دوره دوم متوسطه نظری شهر بجنورد در سال تحصیلی 98-1397 بودند که تعداد 350 نفر از آنان با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه های سبک های یادگیری (کلب، 1985)، مهارت های فراشناخت (داوسون و مک اینرنی، 2004)، کمال گرایی (هویت و فلت، 1991) و خودناتوان سازی تحصیلی (شوینگر و استینسمیئر-پیلستر، 2011) بودند. داده ها با استفاده از نرم افزارهای SPSS-16 و Amose-22 با روش معادلات ساختاری تحلیل شدند. نتایج نشان داد که مدل برازش مناسبی داشت و سبک های یادگیری بر مهارت های فراشناخت و کمال گرایی تاثیر معنادار مثبت، مهارت های فراشناخت بر خودناتوان سازی تحصیلی تاثیر معنادار منفی و کمال گرایی بر خودناتوان سازی تحصیلی تاثیر معنادار مثبت داشت. همچنین سبک های یادگیری با میانجی مهارت های فراشناخت و کمال گرایی بر خودناتوان سازی تحصیلی تاثیر معنادار منفی داشتند (01/0>P). با توجه به نتایج برای کاهش خودناتوان سازی تحصیلی دانش آموزان می توان برنامه هایی بر اساس سبک های یادگیری، مهارت های فراشناخت و کمال گرایی طراحی و اجرا کرد.