اثربخشی مداخله های جسمی-روانشناختی چهارگانه بر بهبود سطوح نشانگان خلقی و انزوای اجتماعی زنان سالمند

با ورود به دوران سالمندی به تدریج از فعالیت های روانشناختی و اجتماعی افراد کاسته می شود که این مهم باعث افزایش نشانگان خلقی افسردگی، اضطراب، استرس و انزوای اجتماعی سالمندان می شود. با این وجود می توان با اعمال مداخله های مناسب از علائم خلقی سالمندان کاست و به ایشان در گذران هرچه بهتر دوران پیری کمک نمود.  پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مداخله های جسمی روانشناختی چهارگانه یعنی تکنیک الکساندر، روش دوساهو، ترکیب خاطره گویی و ایفای نقش و روش ترکیبی بر بهبود سطوح نشانگان خلقی، اضطرابی و انزوای اجتماعی ادراک شده زنان سالمند انجام شده است.

جامعه آماری کلیه زنان در پایان دوره میانسالی و آغاز دوره سالمندی شهر اصفهان بود. نمونه آماری شامل75 نفر از زنان 60-75سال بود که در 5 گروه 15 تایی(چهار گروه آزمایشی و یک گروه کنترل) گمارده شدند و تحت مداخله های مربوط قرار گرفتند. نشانگان خلقی شامل افسردگی، اضطراب و استرس و انزوای اجتماعی در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری توسط آزمون های استاندارد و یا محقق ساخته سنجیده شد.

 نتایج تحلیل واریانس با اندازه های مکرر نشان داد که اثر اصلی برای همه گروه ها در همه متغیرها معنی دار است(001/0=P). اگرچه روش ترکیبی به طور معنی داری تاثیر بیشتری نسبت به سایر روش های درمانی بر کاهش افسردگی، استرس و انزوای اجتماعی داشته است و روش خاطره گویی به طور معنی داری تاثیر بیشتری نسبت به سه روش درمانی دیگر  بر کاهش اضطراب داشته است..

 جهت افزایش بهزیستی روانشناختی در سالمندی و جهت بهبود تنظیم خلق و هم چنین ارتقاء تعاملات اجتماعی در این دوره، به کارگیری مداخله های جسمی روانشناختی مورد بررسی در این پژوهش یعنی تکنیک الکساندر، دوساهو و خاطره گویی توصیه می گردد.