توانمندسازی کارکنان از رویکرد های مدیریتی تا توانمندسازی رفتاری کارکنان

هدف این مقاله گسترش و ادامه پژوهشهای قبلی است. برای تحقق این هدف ، روابط میان رویکردهای مدیریتی توانمندسازی ناظران، توانمندسازی روانشناختی کارکنان و مقیاس جدیدی به نام توانمندسازی رفتاری کارکنان مورد بررسی قرار گرفت . تحقیق بر اساس توزیع پرسشنامه میان 359 کارمند فاقد پست مدیریتی انجام می گیرد . ازآنجا که توانمندسازی رفتاری کارکنان، از سوی خود فرد گزارش می شود و به صورت خارجی مورد ارزیابی قرار می گیرد، روابط براساس مطالعه چندین منبع و تک منبعی مورد راست آزمایی قرار می گیرد . یافته ها نشان می دهد رویکردهای مدیریتی توانمندسازی ناظران با توانمندسازی روانشناختی کارکنان رابطه معنادار بسیار قوی دارد. اما با توانمندسازی رفتاری کارکنان این رابطه ضعیفتر خواهد بود. تحلیلهای مربوط به معادلات ساختاری نیز از الگویی حمایت می کند که در آن توانمندسازی روانشناختی کارکنان کاملا رابطه میان روش های مدیریتی ناظران و توانمندسازی رفتاری کارکنان را مرتبط می سازد . این مطالعه سطح مقطعی، نشانه ای از وجود رابطه علیت میان متغیرها به دست نمی دهد . این مقاله پیشنهاد می کند که احساس توانمندسازی، باوری ذهنی است که باید برای گسترش رفتار همراه با بهره وری در میان کارکنان از سوی ناظران یا مدیران ترویج شود. دوم ، همبستگی متوسطی میان مقیاسهای توانمندسازی رفتاری کارکنان و توانمندسازی روانشناختی کارکنان مشاهده شد که نشان می دهد توانمندسازی وجوه متفاوتی دارد. با توجه به نگرانی مدیریت در مورد تحقق نتایج عملی، مقیاسهای رفتاری را نباید در ارزیابی توانمندسازی کارکنان از نظر دور داشت . این مقاله از معیارهای رفتاری ارزیابی توانمندسازی کارکنان به جای تکیه صرف بر مقیاس روانشناختی بهره می گیرد .