شبکه حالت پیش فرض مغز: مروری بر تاریخچه، ساختار تشریحی و کارکردها

شبکه حالت پیش فرض مغز (DMN) یکی از سیستم های مغزی در مقیاس بزرگ است که از نظر تشریحی به خوبی تعریف شده است. این شبکه که در حالت استراحت فعالیت بیشتری نشان می دهد، با پردازش افکار مستقل از محرک، افکار خودارجاعی و یادآوری خاطرات زندگی نامه ای مرتبط است. نواحی اصلی شبکه DMN شامل قشر پیش پیشانی میانی (mPFC)، قشر سینگولیت خلفی (PCC)، قشر آهیانه ای پایینی (IPL)، قشر گیجگاهی جانبی (LTC) و ساختار هیپوکامپال (HF) هستند. این شبکه از دو زیرسیستم تشکیل شده است: زیرسیستم لوب گیجگاهی میانی که داده هایی از تجارب قبلی فرد در اختیار می گذارد و زیرسیستم پیش پیشانی میانی که از این اطلاعات برای ایجاد افکار مستقل از محرک و مربوط به خود استفاده می کند. مطالعات نشان می دهند که شبکه حالت پیش فرض در مقابل تجارب مختلف انعطاف پذیری دارد و کارکرد آن در بعضی از بیماری ها و اختلالات همچون اسکیزوفرنی، افسردگی، طیف اتیسم و آلزایمر تغییر کرده است. از سوی دیگر، این شبکه به درمان های زیستی و روان شناختی پاسخ می دهد. در این مقاله پس از مروری بر تاریخچه و ساختار تشریحی شبکه حالت پیش فرض مغز، به کارکردها، تغییرات بهنجار طی تحول و تغییرات آن در انواع بیماری ها و اختلالات می پردازیم و در نهایت، مروری بر کاربردهای بالینی این یافته ها در زمینه درمان خواهیم داشت.