مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی و نوروفیدبک بر کاهش نشانه های پیش مرضی اختلال دوقطبی

هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی و نوروفیدبک برکاهش نشانه های پیش مرضی اختلال دوقطبی بود. در این تحقیق که از نوع نیمه آزمایشی بود، جامعه آماری شامل تمامی دبیرستان های دخترانه شرق شهر تهران بود. نمونه گیری در دو مرحله صورت گرفت. در مرحله اول که با استفاده از نمونه گیری تصادفی خوشه ای صورت گرفت، از بین 300 پرسشنامه، 27 دانش آموز که در تمامی پرسشنامه ها نمرات بالاتر از میانگین دریافت نمودند، به مرحله دوم نمونه گیری وارد شدند. در مرحله دوم نمونه گیری با استفاده از نمونه گیری هدفمند تعداد 18 نفر انتخاب شده و به صورت تصادفی در سه گروه جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش عبارت بود از مصاحبه بالینی ساختاریافته برای تشخیص (SCID) اختلالات محور I، مقیاس تکانشگری بارات (BIS-11) و مقیاس دشواری در تنظیم هیجان (DERS). نتایج با استفاده از روش تحلیل واریانس آمیخته (Mixed ANOVA) و با استفاده از SPSS نسخه 23 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج بیانگر این بود که اثر تعاملی تکانشگری*گروه (0.007P= و 5.88=(12و4) F) به نفع گروه نوروفیدبک و همچنین اثر تعاملی دشواری در تنظیم هیجان*گروه  (0.026 P= و 4.07=(12و4) F) به نفع گروه رفتاردرمانی دیالکتیکی به لحاظ آماری معنادار بود. این یافته بیانگر این است که با در نظر گرفتن نشانه های روانشناختی برجسته در هر فرد می توان رویکرد درمانی متناسب تری بکار برد.