مقایسه نظریه ذهن در بیماران مبتلا به اختلال های اضطرابی و افراد عادی

نظریه ذهن یا ذهنی سازی به توانایی تشخیص و قضاوت در مورد حالت های ذهنی و هیجانی خود و دیگران اشاره دارد. این توانایی بعد حیاتی شناخت اجتماعی است و نقشی عمده در فرایند جامعه پذیری و تعامل با انسان ها و گروه های اجتماعی دارد. با توجه به نقص در تعاملات اجتماعی بیماران مبتلا به اختلال های اضطرابی، هدف از این مطالعه مقایسه نظریه ذهن در این بیماران با افراد عادی بود. طرح پژوهش حاضر از نوع علی- مقایسه ای بوده که در آن 52 بیمار مبتلا به اختلال های اضطرابی با 52 نفر از نمونه عادی با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و در نظر گرفتن ملاک های ورود و خروج انتخاب و با استفاده از آزمون ذهن خوانی از طریق تصویر چشم بارون-کوهن و همکاران (2001) (RMET) مورد ارزیابی قرار گرفتند. از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره (MANOVA) نیز برای تحلیل یافته ها استفاده شد. نتایج مبین تفاوت معنادار در توانایی نظریه ذهن افراد مبتلا به اختلال های اضطرابی و جمعیت عادی بود. مطابق با این یافته ها افراد مبتلا به اختلال های اضطرابی در نمره ی کلی آزمون ذهن خوانی، به طور معناداری عملکرد پایین تری نسبت به افراد عادی دارند. علاوه بر این، هر چند این بیماران در تشخیص حالت های ذهنی منفی در قیاس با همتایان عادی عملکرد مناسب تری داشتند، اما در تشخیص حالت های ذهنی مثبت و خنثی عملکرد پایین تری نشان دادند. مطابق با نتایج به دست آمده بیماران مبتلا به اختلالات اضطرابی از توانایی نظریه ذهن کافی در درک وضعیت ذهنی و هیجانی دیگران برخوردار نیستند. بنابراین، می توان با ارزیابی و متعاقبا آموزش این توانایی گام درمانی موثری برای بهبود تعاملات اجتماعی این بیماران برداشت.