تاثیر تمرین تناوبی فزآینده و شرایط کاهش اکسیژن در محیط کم فشار شبیه ساز ارتفاع بر تغییرات وزنی و عملکرد استقامتی موش صحرایی نر در پی سه هفته کاهش بار تمرینی

سازگاری با ارتفاع به عنوان تمرین مکمل برای افزایش سطح آمادگی و قابلیت های فیزیولوژیکی مورد توجه ورزشکاران است. تحقیق حاضر، به تعیین تاثیر تمرین تناوبی فزآینده در شرایط کاهش اکسیژن در محیط کم فشار شبیه ساز بر تغییرات وزنی و عملکرد استقامتی موش ها در یک دوره کاهش بار تمرینی سه هفته ای پرداخته است.

تعداد 35 موش صحرایی ویستار نر چهار هفته ای با میانگین وزنی 9±81 گرم به طور تصادفی به گروه های کنترل (10 موش) و تمرین (25 موش) تقسیم شدند. گروه تمرین پس از دو هفته آشنایی با محیط در پایان دوره 6 هفته ای تمرین تناوبی فزآینده (5 جلسه در هفته، هر جلسه 30 دقیقه و با سرعت 15 تا 70 متر بر دقیقه)، به گروه های سه هفته ای هایپوکسی، کاهش بار تمرین (taper)، کاهش بار- هایپوکسی و ادامه دهنده تمرین تناوبی فزآینده تقسیم شدند. تغییرات وزن و عملکرد استقامتی گروه ها مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته های پژوهش با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون توکی در سطح 05/0≤p مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج نشان داد زمان واماندگی گروه های هایپوکسی و کاهش بار- هایپوکسی در مقایسه با گروه تمرین تناوبی فزآینده، افزایش معنی دار 59/30% و 08/37% دارند (001/0=p). در آزمون عملکرد نیز گروه کاهش بار- هایپوکسی بهترین عملکرد را نسبت به گروه تمرین نشان داد که این افزایش معنی دار بود (002/0=p). با ادامه تمرین نیز افزایش معنی داری در وزن تمامی گروه ها مشاهده شد (001/0=p).

 بکارگیری شرایط کمبود اکسیژن و روش کاهش بار تمرین اثر مثبتی بر عملکرد، ظرفیت استقامتی و زمان رسیدن به واماندگی دارد و هر دوی این شرایط باهم نیاز به بررسی بیشتری دارد.