مسئولیت طبیب در ارائه آموزش به بیمار از دیدگاه فقه امامیه

حفظ جان، مال و آبروی انسان ها از دغدغه های دیرین جوامع بشری بوده است. در شرع مقدس اسلام نیز بر لزوم و وجوب حفظ جان، مال و آبروی مسلمانان تاکیدات فراوانی شده است. آموزش به بیمار را می توان به مجموعه فعالیت های رسمی و غیر رسمی که به وسیله مراقبت کننده های سلامت، برای بدست آوردن پیامدهای سلامتی برای بیماران از طریق دادن اطلاعات، مهارت و دانش ضروری برای مدیریت سلامتی و بیماری آنها، تعریف کرد.
هدف از این مطالعه تبیین لزوم آموزش به بیمار توسط طبیب بر اساس متون و قواعد فقه امامیه می باشد.
این تحقیق دارای ماهیت توصیفی- تحلیلی می باشد که با روش کتابخانه ای به مطالعه و بررسی کتب مرجع فقهی پرداخته و با بررسی متون و قواعد فقهی مختلف به تبیین مسئولیت طبیب در زمینه ارائه آموزش به بیماران پرداخته است.
با بررسی منابع فقهی به بررسی ضمان طبیب در متون فقهی پرداخته شد و با استفاده از قواعد فقهی تسبیب، غرور، ارشاد، اعلام، لاضرر و وجوب دفع ضرر محتمل مسئولیت طبیب در خصوص آموزش به بیماران بررسی و تبیین گردید.
بر اساس متون و قواعد فقه امامیه آموزش به بیماران یکی از وظایف مهم طبیب می باشد که قصور و تقصیر در این زمینه موجب مسئولیت وی می گردد و مرتکب ملزم به جبران خسارات وارده می باشد.