اثربخشی تلفیقی آموزش مهارت های اجتماعی و درمان شناختی رفتاری بر سرسختی و شیوه های حل مسئله در افراد دارای معلولیت جسمی

پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر تلفیق آموزش مهارت های اجتماعی و درمان شناختی رفتاری بر سرسختی و شیوه های حل مسئله افراد دارای معلولیت جسمی انجام شد.

جامعه پژوهش حاضر شامل دویست نفر معلول حرکتی سازمان بهزیستی شهر قم بود که از میان نمونه ای شامل سی نفر دختر و پسر (پانزده نفر گروه کنترل و پانزده نفر گروه آزمایش) با روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. روش پژوهش نیمه آزمایشی بود و شرکت کنندگان در یک مداخله دوونیم ماهه، به مدت ده جلسه 120دقیقه ای آموزش دیدند. سپس با استفاده از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و اجرای پرسش نامه های سرسختی کوباسا و شیوه های حل مسئله کسیدی و لانگ اطلاعات لازم جمع آوری شد. به منظور تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد

نتایج نشان داد که آموزش تلفیقی مهارت های اجتماعی و درمان شناختی رفتاری در افزایش سرسختی روان شناختی و همچنین افزایش در شیوه های حل مسئله اعم از (درماندگی 0٫001>p، مهارگری 0٫001>p، خلاقیت 0٫001>p، اعتمادبه نفس 0٫005=p، سبک اجتناب 0٫016=p و سبک رویارویی 0٫001>p) موثر بوده است. آموزش تلفیقی مهارت های اجتماعی و درمان شناختی رفتاری به افراد دارای معلولیت حرکتی، باعث کاهش اضطراب (به ویژه اضطراب اجتماعی) در آنان شد. همچنین به افزایش سرسختی (0٫001>p)، مقاومت و سازگاری با وضعیت جسمی شان منجر شد و باعث شد مهارت حل مسئله در آن ها بهبود یابد.

آموزش تلفیقی مهارت های اجتماعی و درمان شناختی رفتاری بر سبک های حل مسئله و سرسختی افراد دارای معلولیت حرکتی موثر است.