اثر پیش درمانی تمرینات هوازی بر سلول های پورکینژ مخچه رت های مبتلا به پارکینسون دارای استرس پریناتال

هدف پژوهش، بررسی اثر پیش درمانی و حفاظتی تمرینات هوازی بر سلول های پورکینژ مخچه رت های پارکینسون دارای استرس پریناتال بود.

روش این پژوهش از نوع تجربی بود. تعداد 48 نوزاد رت نر سی روزه که نیمی از آن ها تحت استرس پریناتال بودند، به طور تصادفی در 8 گروه با استرس و بدون استرس (گواه، شم، پارکینسون، تمرینات هوازی + پارکینسون) قرار گرفتند. پس از 8 هفته تمرینات هوازی، با القای 6-OHDA پارکینسونی و علائم پارکینسون توسط آزمون آپومورفین تایید شد. مغز و مخچه نمونه برداری شد و درباره تعداد سلول های پورکینژ مطالعه بافت شناسی صورت گرفت. داده ها با استفاده از SPSS و آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و توکی در سطح (0٫05≥p) تحلیل شد.

تعداد سلول های پورکینژ گروه گواه با استرس، به طور معنا داری کمتر از گروه گواه بدون استرس بود (0٫001≥p). القای 6-OHDA، باعث کاهش تعداد سلول های پورکینژ گروه های پارکینسونی شد (0٫001≥p). این کاهش در گروه پارکینسونی با استرس پریناتال بیشتر مشاهده شد (0٫05≥p). گروه های پارکینسونی با و بدون استرس + تمرینات هوازی، افزایش معناداری در تعداد سلول های پورکینژ نشان دادند که این اختلاف (0٫001≥p) معنادار بود. استرس پریناتال باعث کاهش اثرات سودمند ورزش بر تعداد سلول های پورکینژ مخچه شد (0٫017=p).

با توجه به یافته های پژوهش، به نظر می رسد استرس پریناتال به طور محسوسی باعث کاهش بیشتر تعداد سلول های پورکینژ رت های پارکینسونی می شود. تمرینات هوازی اثرات منفی استرس پریناتال را کاهش داد و نیز کاهش اثرات منفی پارکینسون بر تغییرات سلول های پورکینژ مخچه مشاهده شد. نتایج، نشان دهنده سودمندبودن تاثیر فعالیت های هوازی بر حفاظت سلول پورکینژ مخچه بیماران پارکینسونی دارای استرس پریناتال بود.