مقایسه اثربخشی برنامه آموزش حمایت رفتاری مثبت (PBS) با الگوی والدگری بارکلی بر بهبود نشانگان کودکان دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی

اختلال ADHD یک اختلال عصبی رشدی است که در خط مقدم درمان این اختلال، برای کاهش نشانگان آن، آموزش والدین جایگاه ویژه ای دارد. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی برنامه PBS با الگوی والدگری بارکلی بر بهبود نشانگان کودکان ADHD انجام شد.

در این پژوهش از روش نیمه آزمایشی پیش آزمون پس آزمون همراه با گروه گواه استفاده شد. روش نمونه گیری به صورت چندمرحله ای و جای گذاری تصادفی ساده در گروه های آزمایش و گواه بود. بدین صورت که از مدارس شهر اصفهان چهار مدرسه و از این مدارس 30 کودک ADHD انتخاب و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند. گروه های آزمایش، طی هشت جلسه تحت آموزش به روش PBS و بارکلی قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات به منظور سنجش نشانگان ADHD، پرسش نامه کانرز فرم والدین بود. برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 20 و تحلیل کوواریانس چندمتغیره به همراه آزمون های تعقیبی در سطح اطمینان 95درصد به کار گرفته شد.

نتایج نشان داد در متغیرهای شناختی/بی توجهی (0٫017=p) و بیش فعالی (0٫047=p) و کاستی توجه/بیش فعالی (0٫021=p) بین دو گروه تفاوت معنادار وجود دارد؛ اما در متغیر مخالفت جویی (0٫063=p) تفاوت معناداری یافت نشد. در متغیر بیش فعالی و کاستی توجه/بیش فعالی تفاوت نمرات هر دو گروه آموزش والدگری بارکلی (0٫040=p) و آموزش حمایت رفتاری مثبت (0٫008=p)، با گروه گواه معنادار بود. همچنین در متغیر شناخت/بی توجهی (0٫006=p) و مخالفت جویی (0٫024=p) تنها آموزش حمایت رفتاری مثبت توانست تفاوت معناداری را با گروه گواه ایجاد کند. شایان ذکر است در همه خرده مقیاس ها تفاوت آموزش معنادار نبود.

نتایج پژوهش نشان داد که آموزش به هر دو روش مذکور، نشانگان ADHD را در کودکان بهبود می بخشد.