اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر انعطاف پذیری شناختی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی گرگان

انعطاف پذیری، یکی از متغیرهای سبک زندگی سالم است. بررسی میزان اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر انعطاف پذیری، می تواند بیانگر کارآمدی این درمان در دانشجویان پزشکی باشد؛ بنابراین هدف مطالعه حاضر، تعیین تاثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر انعطاف پذیری شناختی بود. 

این مطالعه در قالب طرح شبه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری با گروه گواه از میان دانشجویان رشته پزشکی دانشگاه علوم پزشکی گرگان در سال تحصیلی 1397-1396 انجام شد و 30 نفر به شیوه هدفمند بر اساس معیارهای ورود انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه (گروه آزمایش 15 نفر و گروه گواه 15 نفر) جای گذاری شدند. پروتکل درمانی به مدت هشت جلسه هفتگی به گروه آزمایش ارائه شد و گروه گواه در لیست انتظار قرار گرفت. انعطاف پذیری با پرسش نامه دنیس-وندروال (2010) ارزیابی شد و داده های حاصل با استفاده از نرم افزار SPSS و به کمک شاخص های آمار توصیفی چون میانگین و انحراف معیار، آزمون لوین، کولموگروف اسمیرنوف و تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر تجزیه وتحلیل شدند.

نتایج حاصل از تحلیل نشان داد که اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در پس آزمون در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه بر شاخص انعطاف پذیری شناختی معنادار بود (0٫001>p). همچنین درمان مذکور در مرحله پیگیری در گروه آزمایش ماندگار بود (0٫001>p).

بر اساس یافته های پژوهش حاضر، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، می تواند به عنوان یک مداخله اثربخش در افزایش انعطاف پذیری دانشجویان پزشکی محسوب شود.