متغیرهای شناختی بازدارنده خلاقیت در دانشجویان پزشکی

برای بقای علمی و دستیابی به نوآوری ایجاد تغییر در ساختار ذهنی دانشجویان و شناسایی متغیرهای بازدارنده خلاقیت ضروری است. این پژوهش با هدف شناسایی متغیرهای شناختی بازدارنده خلاقیت در دانشجویان انجام شد.

این مطالعه با رویکرد تحلیل محتوای کیفی نوع جهت دار مبتنی بر مرور متون علمی و نظرات افراد متخصص و با استفاده از مصاحبه نیمه ساختارمند به مدت 20 تا 70 دقیقه از اسفند 1393 تا آبان ماه 1394 اجرا شد. با 17 دانشجوی استعداد درخشان با کمک ضبط در رکوردر دیجیتال در محل مرکز استعدادهای درخشان و مرکز پژوهش های دانشجویی دانشگاه علوم پزشکی تهران مصاحبه شد و استخراج طی چندین بار گوش کردن و نوشتن صورت گرفت. این دانشجویان از رشته های مختلف پزشکی و بیشتر دانشجویان رتبه های اول و تک رقمی کنکور سراسری بودند و در کارهای پژوهشی دانشگاه در حال فعالیت بودند. داده ها با مصاحبه نیمه ساختارمند گردآوری شدند، تحلیل داده با جست وجوی کلمات مشخص به روش دستی انجام شد.

یافته ها: 

متغیرهای بازدارنده خلاقیت با توجه به ارتباط معنایی در چهار زیر طبقه اصلی قرار گرفتند. این طبقات شامل: بازدارنده های مربوط به استاد، بازدارنده های مربوط به روش های تدریس و ارزیابی، بازدارنده های مربوط به دانشجو و بازدارنده های مربوط به نظام آموزشی دانشگاه شده اند. سپس از این چهار طبقه 10 کد نهایی استخراج گردید که به عنوان متغیرهای بازدارنده خلاقیت آورده شدند. عدم استقبال اساتید از ایده های نو، مغفول ماندن خلاقیت در بستر آموزشی دانشگاه و ضعف انگیزه در دانشجویان از کدهای اصلی بازدارنده خلاقیت بودند.

نتیجه گیری:

 شخصیت و نگرش استاد به خلاقیت، روش های تدریس و محیط آموزشی دانشگاه از مهمترین دسته متغیرهای شناختی بازدارنده در ارتقای خلاقیت هستند.