بررسی فراوانی نوع خشونت محل کار علیه تکنسین های فوریت های پزشکی استان همدان و ارتباط آن با متغیرهای فردی و شغلی در سال 1397

تکنسین های فوریت های پزشکی به دلیل مواجهه با شرایط اورژانسی بیشتر در معرض خشونت قرار می گیرند. به دلیل تاثیرات جسمی و روانی مخرب اعمال خشونت، بررسی فراوانی نوع خشونت محل کار و عوامل موثر بر آن ضروری به نظر می رسد؛ بنابراین مطالعه حاضر با هدف تعیین فراوانی نوع خشونت محل کار علیه تکنسین های فوریت های پزشکی استان همدان و ارتباط آن با متغیرهای دموگرافیک انجام شد.

روش کار: 

مطالعه توصیفی-مقطعی حاضر در سال 1397 به بررسی 137 تکنسین فوریت های پزشکی استان همدان به صورت تصادفی طبقه ای-نسبتی پرداخته است. جمع آوری داده ها نیز به کمک پرسشنامه استاندارد خشونت محل IL، WHO و ICN با روش خوداظهاری صورت گرفته است و داده ها پس از جمع آوری، با نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 تجزیه و تحلیل شده اند.

یافته ها:

 انواع خشونت ها شامل خشونت روانی (72/2 درصد)، خشونت فیزیکی (6/22 درصد)، آزار یا اذیت نژادی و مذهبی (4/5 درصد) و آزار یا اذیت جنسی (7 درصد) بود. در 48/1 درصد از موارد خشونت، تکنسین ها فرد مقابل را به آرامش دعوت کرده بودند. بین وضعیت کارکردن و بروز خشونت ارتباط معنی داری وجود داشت (0/05>P). وضعیت تاهل، مقطع تحصیلی، وضعیت استخدام، نوع شیفت کاری، اشتغال هم زمان به کار دیگر، برخورد مستقیم با بیماران، مصرف دارو و ابتلا به بیماری خاص، شرکت در دوره آموزشی، تجربه بحران شخصی طی شش ماه اخیر در خانواده و سن و جنسیت بیماران ارتباطی با خشونت محل کار نداشت (0/05<P).

شیوع خشونت علیه کارکنان به ویژه نوع روانی آن بالاست؛ بنابراین برنامه ریزان باید با شناسایی عوامل زمینه ای موثر، برای پیشگیری از خشونت های مذکور اقدام کنند.