مقایسه اثربخشی سرترالین، تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای و ترکیب آن ها در اختلال استرس پس از سانحه در جانبازان

یکی از شایع ترین مشکلات سلامت در قربانیان جنگ ایران و عراق، اختلال استرس پس از سانحه است. با وجود مزایای مهارکننده های بازجذب سروتونین به عنوان درمان های دارویی خط اول برای اختلال استرس پس از سانحه، تعداد زیادی از بیماران هنوز به درمان های موثرتری نیاز دارند. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی سرترالین، تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای و درمان ترکیبی (تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای و سرترالین) در تسکین علایم اختلال استرس پس از سانحه در جانبازان در تهران، ایران بود.

مواد و روش ها:

 پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی، شامل پیش آزمون -پس آزمون، گروه کنترل و پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری این پژوهش، جانبازانی بودند که در تهران در سال 1397 زندگی می کردند. 68 جانباز با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی به گروه های کنترل و آزمایش تقسیم شدند. گروه اول، درمان با سرترالین، گروه دوم، درمان با تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای و گروه سوم، درمان ترکیبی دریافت کردند. چک لیست اختلال استرس پس از سانحه (PCL-5) به عنوان ابزار پژوهش استفاده شد. 

یافته ها: 

همه روش های درمانی در کاهش علایم در بیماران مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه موثر بودند. در مرحله پس آزمون و پیگیری بین نمرات  PCL-5 بین گروه سرترالین، تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای و درمان ترکیبی در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معنی داری وجود داشت. درمان ترکیبی (سرترالین و تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای) اثربخشی و ماندگاری قابل توجه تری را نشان داد.

 نتیجه گیری: 

درمان ترکیبی با سرترالین و تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای می تواند به عنوان یک روش کارآمد و موثر، در کاهش علایم اختلال استرس پس از سانحه در جانبازان مورد استفاده قرار گیرد.