اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر احساس تنهایی، رفتارهای خودمراقبتی و قند خون در بیماران مبتلا به دیابت

دیابت نوع دو یکی از شایع ترین بیماری های مزمن است که جریان منظم زندگی را مختل و پیامدهای جسمی و روانی بسیاری را در پی دارد. درمان مبتنی بر شفقت یکی از روش های درمانی موثر بر بهبود ویژگی های جسمی و روانشناختی است. این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر احساس تنهایی، رفتارهای خودمراقبتی و قند خون در بیماران مبتلا به دیابت انجام شد.

مطالعه حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به درمانگاه مرکزی آجودانیه شهر تهران در سال 1397 بودند. در کل 30 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمون 8 جلسه 90 دقیقه ای با روش درمان مبتنی بر شفقت آموزش دید و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش قرار گرفت. ابزارهای پژوهش پرسش نامه های احساس تنهایی و رفتارهای خودمراقبتی و تست قند خون بودند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-19 و به روش اندازه گیری مکرر تحلیل شدند.

یافته ها:

 نتایج نشان داد که گروه های آزمون و کنترل در مرحله پیش آزمون از نظر احساس تنهایی، رفتارهای خودمراقبتی و قند خون تفاوت معنی داری نداشتند (0/05>P)، اما در مرحله پس آزمون و پیگیری از نظر هر سه متغیر تفاوت معنی داری داشتند  (0/001<p). به عبارت دیگر، روش درمان مبتنی بر شفقت در پس آزمون باعث کاهش احساس تنهایی و قند خون و افزایش رفتارهای خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو شد و نتایج درمان در پیگیری حفظ شد (0/001<p).

نتیجه گیری: 

با توجه به نتایج، توصیه می گردد که برای مداخلات مرتبط با سلامت به ویژه برای کاهش احساس تنهایی و قند خون و افزایش رفتارهای خودمراقبتی از درمان مبتنی بر شفقت در کنار سایر روش های درمانی استفاده شود.