اثربخشی آموزش تاب آوری در کاهش استرس و اقدام به خودزنی سربازان، در شهر تهران در سال 1397

سربازی دوران پر استرسی است که احتمال خودزنی در آن وجود دارد، از این رو بررسی راه های کاهش آن ضروری است. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش تاب آوری در کاهش استرس و اقدام به خودزنی و افزایش تاب آوری سربازان می باشد.

پژوهش حاضر به روش نیمه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون همراه با گروه کنترل در انتظار درمان در سال 1397 انجام شد. جامعه آماری شامل 20 نفر از سربازان مراجعه کننده به بیمارستان 505 ارتش در شهر تهران بود که به صورت نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند و در 2 گروه 10 نفری (آزمایش و کنترل) تخصیص یافتند. گروه آزمایش در 10 جلسه 90 دقیقه ای تحت آموزش تاب آوری قرار گرفت، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه های استرس ادراک شده (PSS)، پرسشنامه خودگزارشی خودزنی کلونسکی و تاب آوری کانر (ISAS) و دیویدسون (CD-RIS) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چند متغیره و نرم افزار SPSS نسخه 24 استفاده شد.

یافته ها:

 میانگین سن سربازان در گروه آزمایش و کنترل به ترتیب 2/3±20/6 و 1/5±20/4 سال و میانگین طول مدت خدمت سربازی به ترتیب 2/5±5/3 و 4/1±6/7 ماه بود. برنامه آموزش تاب آوری به طور معنا داری استرس (98%) و اقدام به خودزنی (91%) را در سربازان گروه مداخله کاهش و تاب آوری را بطور معنی داری (98%) افزایش داد (0.001>p).

نتیجه گیری:

 به نظر می رسد آموزش تاب آوری در بهبود نشانگان استرس و اقدام به خودزنی و تاب آوری در سربازان موثر می باشد و می توان از آن در محیط های پادگانی استفاده نمود.