جبران کاستی های آموزشی با به کارگیری راهبرد تکیه گاه سازی آموزشی

فرایند تکیه گاه سازی به ایجاد ساختارهای یادگیری موقتی اشاره دارد که به افزایش انطباق پذیری فراگیران با یک موقعیت یادگیری ویژه می انجامد. در آموزش به روش تکیه گاه سازی فردی با دانش بیشتر تکیه گاه ها یا حمایت هایی برای تسهیل پیشرفت یادگیرنده فراهم می آورد به همین دلیل هدف مقاله پیش رو، پرداختن به موضوع تکیه گاه سازی در محیط های آموزشی جهت کمک به فراگیران به منظور جبران کاستی های مرتبط با فقدان مهارت های لازم برای یادگیری است. روش ها: پژوهش حاضر با روش تحلیل محتوای کمی انجام گرفته است. جامعه مورد پژوهش کلیه مقالات و اسناد چاپی و دیجیتالی است که در مورد تعاریف تکیه گاه سازی، ویژگی های تکیه گاه، مزایای بکارگیری در آموزش، کارکردها و... بحث نمود ند که با کلیدواژه های مشخص در پایگاه اطلاعاتی گوگل اسکولار، مگیران، سیویلیکا و نورمگز یافت شده اند. تعداد این اسناد 35 کتاب و مقاله در بازده زمانی 1292- 1396 و 1976- 2015 بوده است که بعد از محدود نمودن نتایج جستجو 25 سند معتبر از آنها به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. جهت وارسی پژوهش های انتخابی به عنوان نمونه، ابتدا مقالات از نظر اهداف، روش کار و نتایج دسته بندی شدند و نتایج آنها با هم مقایسه و شباهت و تفاوت های آنها از این نظر با هم مورد مطالعه قرار گرفت.

فعالیت هایی که در تکیه گاه سازی فراهم می شود فقط اندکی از سطحی که یادگیرنده می تواند به تنهایی انجام دهد بالاتر است. دیگرانی با توانایی بیشتر تکیه گاه هایی فراهم می سازد تا یادگیرنده تکالیفی را به انجام برساند (با کمک) که در غیر این صورت نمی تواند. همین طور که توانایی های یادگیرندگان افزایش می یابد تکیه گاه های فراهم شده توسط فرد با دانش بیشتر به تدریج محو می گردد. سرانجام یادگیرنده می تواند به طور مستقل تکلیف را انجام یا بر مفاهیم تسلط یابد. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، تکیه گاه ها توانایی یادگیرنده را برای ساختن دانش های قبلی، تسهیل و اطلاعات جدید را درونی سازی می کند. توصیه می گردد اساتید از فن تکیه گاه سازی برای کمک به فراگیران در یادگیری موضوعات انتزاعی و پیچیده بویژه کاربرد تکیه گاه سازی در موقعیت های عملی که از اهمیت خاصی برخوردارند، استفاده نمایند.