تغییرات شیب پلان اکلوزال بعد از درمان ارتودنسی با و بدون کشیدن دندان در بیماران کلاس II

شیب پلان اکلوزال به نوع اکلوژن دندان مربوط می شود. هدف از این مطالعه بررسی و مقایسه تغییرات شیب پلان اکلوزال در بیماران کلاس II تحت درمان با کشیدن پره مولر اول بالا و بدون کشیدن می باشد.

در مجموع ، چهل بیمار 25-16 ساله (15 مرد و 25 زن) مبتلا به مال اکلوژن کلاس II ، که مرحله فعال درمان ارتودنسی آنها با استفاده از MBT با اندازه اسلات 0/022اینچ به اتمام رسیده بود، انتخاب شدند. 20 نفر از بیماران  به روش  کشیدن و 20 نفر به روش بدون کشیدن درمان شده بودند. سفالوگرام ها قبل و بعد از درمان ترس و چندین شاخص سفالومتریک اندازه گیری شدند. تغییرات زوایا قبل و بعد از درمان در هر گروه و بین دو گروه به ترتیب از طریق آزمون تی  زوجی و تی مستقل مقایسه گردید. از نظر آماری، سطح معناداری P<0.05 در نظر گرفته شد.

زاویه پلان اکلوزال فانشکنال به پلان سلا-نازیون (FOP-SN) ) بعد از درمان در هر دو گروه افزایش یافته  بود که در گروه کشیدن 5 /0درجه و در گروه بدون کشیدن 0/6درجه افزایش را نشان داد  که در هر دو گروه از لحاظ آماری معنی دار نبود . زاویه پلان اکلوزال بای سکت به پلان سلا-نازیون (BOP-SN) در گروه کشیدن 8 /0 درجه افزایش نشان داد و از لحاظ آماری معنی دار نبود  این زاویه در گروه بدون کشیدن 8 /0 درجه کاهش را نشان داد که از لحاظ آماری معنی دار نبود.

اگرچه استفاده از پروتکل کشیدن یا بدون کشیدن برای درمان بیماران کلاس دو تغییر معناداری در زاویه های FOP-SN و BOP-SN ایجاد نمی کند، اما تغییرات کوچک در این زوایا  می تواند تغییرات کلینیکی مشخصی بر هارمونی صورت و روابط اکلوزالی داشته باشد. تصمیم به کشیدن دندان به عواملی از قبیل میزان شلوغی، بیرون زدگی انسیزورها و... بستگی دارد.