افزایش اثربخشی کاربامازپین به کمک تحریک الکتریکی با فرکانس پایین در طی روند کیندلینگ ناحیه CA1 هیپوکامپ بر شاخص های تشنجی در موش های صحرایی نر بالغ: یک مطالعه تجربی

امروزه، کاربرد تحریک الکتریکی با فرکانس پایین به عنوان درمان جایگزین در بیماران صرعی مقاوم به دارو مورد توجه قرار گرفته است. هدف این مطالعه تعیین اثرات تجویز توام تحریک الکتریکی با فرکانس پایین و کاربامازپین در طی صرع زایی هیپوکامپ پشتی با روش کیندلینگ الکتریکی بر شاخص های تشنجی در موش صحرایی بود.

در این مطالعه تجربی، تعداد 56 سر موش صحرایی نر به طور تصادفی به 8 گروه مساوی تقسیم شدند که شامل:Kindled (KND) KLFS MCK CBZ20K CBZ40K CBZ20KLFS CBZ40KLFS MCKLFS بودند. حیوانات گروه کیندل، تحریکات کیندلینگ را روزانه دریافت می کردند. گروه KLFS، پس از پایان تحریکات کیندلینگ، تحریکات الکتریکی با فرکانس پایین را دریافت می کرد. در گروه MCK، قبل از تحریکات کیندلینگ، مقدار 2/0 میلی لیتر محلول 5/0 درصد متیل سلولز و به گروه های دارو+کیندل، مقادیر20 یا 40 میلی گرم بر کیلوگرم کاربامازپین تزریق می شد. در گروه های دارو/حلال+کیندل+LFS، در کنار دریافت دارو یا حلال، تحریکات الکتریکی با فرکانس پایین در پایان تحریکات کیندلینگ اعمال می شد. شاخص های رفتار تشنجی حیوانات شامل شدت و مدت تشنج و مدت زمان امواج تخلیه متعاقب ثبت می شدند. داده ها توسط آزمون آماری  ANOVA و تست تعقیبی Tukey تجزیه و تحلیل شدند.

نتایج نشان داد که درمان ترکیبی تحریکات الکتریکی با فرکانس پایین و مقادیر موثر و غیرموثر کاربامازپین، باعث کاهش معنی دار شاخص های تشنجی در گروه های دریافت کننده دارو و تحریکات الکتریکی نسبت به سایر گروه های آزمایشی می شود (035/0=p).

به نظر می رسد، درمان ترکیبی کاربامازپین و تحریک الکتریکی با فرکانس پایین، یک روش مناسب برای کاهش شاخص های تشنجی در طی روند کیندلینگ در موش های صحرایی باشد.