بررسی داستان «بوف کور» بر اساس نظریه تعارض

انسان نزد خداوند و در عالم هستی به عنوان اشرف مخلوقات با کرامت آفریده شده است. از جمله ویژگیهای بارز انسانی با همه تفاوتهای فردی، میل به زندگی جمعی است و به این سبب از آغاز آفرینش، انسانها کوشیده اند، شرایطی فراهم کنند تا با آرامش در کنار هم به حیات خود ادامه دهند، اما تاریخ حیات بشر، گواهی میدهد که این تعاملات، همواره به صورت مسالمت آمیز نبوده و با تضادهایی همراه است. با مداقه در متون گهربار ادبیات غنی هر کشوری، این گونه گونی ها بیشتر نمود دارد. ادبیات معاصر ایران، به خصوص آثار صادق هدایت، مشحون از این تضادهاست. چرایی تضادهای تبیین شده در داستان «بوف کور »و مکانیسمهای دفاعی گوناگون آن در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته است. عمده شکل  بروز این تعارضات، از عوامل متعددی چون فرافکنی، دلیل تراشی، بازگشت، جابجایی، خواب و رویا و بیماریهای روحی و روانی شخصیت داستان نشات گرفته است. وجود همین افسردگی و اضطراب های روانی درون فردی، در سبک داستان و رشد و شکوفایی ادبی تاریک این اثر تاثیر بسزایی داشته است. نویسنده در ایجاد فضای وهم آلود وحشتناک در ذهن خواننده بهترین تعارض را انتخاب کرده و با استفاده از مولفه های مناسب از مکانیسمهای دفاعی در پرداخت داستان به سمت یک حس رخوت و ترس به هدف خود دست یافته است، با وجود گذشت سالها از تحریر این داستان، هنوز برای خواننده فضای تاریک آن تازه و بدیع میباشد .<-p>