بررسی ارتباط نگرش و التزام عملی به نماز با رفتارهای ارتقادهنده سلامت و تاب آوری در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی کاشان، در سال 1397

نماز وسیله بازداری از خودپسندی و مایه آرامش مومنان است. تاب آوری به عنوان ظرفیتی برای مقاومت در برابر استرس و فاجعه تلقی می شود. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط نگرش و التزام عملی به نماز با رفتارهای ارتقادهنده سلامت و تاب آوری در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی کاشان در سال 1397 انجام شد.

مواد و روش ها: 

این مطالعه مقطعی بر کلیه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی کاشان صورت گرفت. معیارهای ورود، اشتغال به تحصیل و تمایل و رضایت آگاهانه به شرکت در مطالعه بود و جمع آوری اطلاعات از طریق نمونه گیری در چند مرحله ی تصادفی انجام شد. جمع آوری اطلاعات با پرسشنامه شامل: سنجش نگرش و التزام عملی به نماز، سبک زندگی ارتقای سلامت (HPLPII) و تاب آوری کونور و دیویدسون (CD-RIS) بود. داده ها با نرم افزار SPSS ویرایش 16 و با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی مورد بررسی قرار گرفتند.

5/42 درصد دانشجویان در این مطالعه (170 نفر) را مردان تشکیل می دادند. میانگین و انحراف معیار سن دانشجویان شرکت کننده (1/73±22/53) بود. میانگین نمره نگرش و التزام عملی دانشجویان به نماز (10/11±52/18)، رفتارهای ارتقادهنده سلامت (21/11±126/18) و تاب آوری (14/71±88/98) بود؛ میانگین نمره نگرش و التزام عملی دانشجویان به نماز با میانگین نمره رفتارهای ارتقادهنده سلامت و تاب آوری از نظر آماری معنی دار بود (0/05<P).

نتیجه گیری: 

با توجه به همبستگی آماری بین نگرش و التزام علمی به نماز با رفتارهای ارتقادهنده سلامت و تاب آوری؛ می توان از پیامدهای رفتاری نگرش و التزام عملی به نماز جهت بهبود و ارتقای تاب آوری و رفتارهای ارتقادهنده سلامت دانشجویان بهره گرفت.