ارتباط خودکارآمدی با رضایت از زندگی در دانشجویان کارشناس پرستاری

  رضایت از زندگی یکی از  مولفه های سلامت روان است که تحت تاثیر عوامل متعددی از جمله خودکارامدی است که در دانشجویان پرستاری بررسی و مطالعه این مفهوم اهمیت بسیاری دارد. بنابراین  پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط خودکارآمدی با رضایت از زندگی دردانشجویان پرستاری انجام شد.

این پژوهش یک مطالعه توصیفی _ تحلیلی است که جامعه پژوهش شامل کیله دانشجویان  کارشناسی پرستاری مشغول به تحصیل در دانشگاه علوم پزشکی همدان در سال 98-97 می باشد. نمونه مورد بررسی شامل  200 نفر از دانشجویان پرستاری بود که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسش نامه های استاندارد، رضایت از زندگی دینر و همکاران، و خودکارآمدی شرر و همکاران استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده با استفاده از نرم افزار spss16 و روش های آماری شامل محاسبه میانگین و انحراف معیار، ضریب همبستگی پیرسون، آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تی انجام شد.

یافته ها:

 5/51 درصد دانشجویان زن، 9/82 درصد مجرد، 53 درصد غیر بومی و میانگین سنی آنان 23 سال بود. نتایج پژوهش نشان داد میانگین و انحراف معیار نمره رضایت از زندگی 29/4± 09/15 بود که بالاتر از مقدار متوسط بود و همچنین میانگین نمره خودکارآمدی 67/6± 82/56 که در سطح متوسط بود. همچنین بین خودکارآمدی و رضایت از زندگی همبستگی مثبت معناداری وجود داشت (4/0r=،001/0>p) . 

نتیجه گیری:

یافته نشان داد خودکارامدی با رضایت از زندگی در دانشجویان پرستاری ارتباط دارد. به عبارتی با بالا رفتن خودکارامدی میزان رضایت از زندگی نیز بیشتر میشود. بنابراین پیشنهاد میشود با اقداماتی نظیر برگزاری کارگاه های آموزش مهارت های خودکار آمدی سطح رضایت از زندگی در دانشجویان پرستاری را  به عنوان یکی از اقشار مهم و تاثیرگذار جامعه افزایش داد.