ضرورت حفظ کرامت انسانی بیماران در بخش مراقبت ویژه : نامه به سردبیر

مقوله ی کرامت انسانی در طول تاریخ حیات بشر، همواره در کانون توجه اندیشمندان و فلاسفه ی علوم مختلف بوده است. این مهم، در کلیه ی ادیان مورد تاکید قرار گرفته و در حقیقت کوشش کلیه ی پیشوایان دینی برای دفاع و حفاظت از کرامت ذاتی انسان بوده است. حفظ شان و کرامت انسان از اصول اولیه و اساسی حقوق بشر است. سازمان سلامت جهانی در اعلامیه 1994خود توجه به شان و منزلت را عاملی مهم در ارتقاء سلامت بیماران قلمداد نموده و دارا بودن حق رضایت آگاهانه، دسترسی به خدمات بهداشتی، محرمانه ماندن اطلاعات و حفظ حریم و خلوت را از اهم حقوق بیماران می داند(1).
مفهوم کرامت انسانی در حرفه ی پرستاری نیز همواره مورد توجه قرار گرفته است. به طوری که، جوهره و ماهیت اساسی مراقبت در پرستاری، حفاظت از کرامت انسانی بیمار بوده و احترام و صیانت از مقام و ارزش والای انسانی وی، محور اصلی حرفه پرستاری را تشکیل می دهد(2).
 این مفهوم برای اولین بار در منشور اخلاقی پرستاران، توسط انجمن پرستاران آمریکا (2001) و در آیین اخلاق پرستاری جمهوری اسلامی ایران (1390) به عنوان یکی از مبانی ارزشی حرفه ی پرستاری مورد تاکید قرار گرفته است. به طوری که " همه ی انسانها از شان و کرامت والای انسانی برخوردارند و لازم است در هر حالتی مورد احترام قرار گیرند. لذا شایسته است تمامی بیماران، بدون در نظر گرفتن وضعیت اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی، توسط کارکنان نظام سلامت مورد احترام و حمایت روحی- روانی قرار گیرند(3, 4). علیرغم توجهات اخیر به مفهوم کرامت، این واژه هم چنان یک مفهوم مبهم، پیچیده و تفسیرپذیر است و هنوز تعریف جامع و اختصاصی که مورد اجماع صاحب نظران باشد برای آن ارائه نشده است. از طرف دیگر مفهوم کرامت و منزلت با سایر ارزشهای انسانی از جمله حریم، احترام و استقلال هم پوشانی دارد(1).