روش بهینه برای جداسازی مایکوباکتریوم های غیرسلی از منابع آبی بیمارستان

اکوسیستم های آبی مهمترین منابع آبی برای مایکوباکتریوم های غیرسلی هستند که منجر به بیماریهای مختلف در انسان می شوند. به دلیل انکوباسیون طولانی مدت کشت مایکوباکتریوم ها از منابع آبی، میکروارگانیسم های سریع الرشد و آلودگیهای محیطی معمولا از رشد مایکوباکتریوم ها جلوگیری می کنند.  در این مطالعه با مقایسه روش های مختلف، روشی که جداسازی مایکوباکتریوم های غیرسلی از منایع آبی را افزایش می دهد را توضیح داده ایم.

در مجموع تعداد 35 نمونه از منابع آبی مانند شیر آب و سایر تجهیزات پزشکی مانند مانومتر، دستگاه دیالیز، نبولایزر، ونتیلاتور و یونیت های دندانپزشکی جمع آوری شد. پس از جمع آوری هر نمونه در فالکون 50 میلی لیتری، جهت کشت بر روی محیط لون اشتاین جانسون سریعا به آزمایشگاه انتقال داده شد. برای جداسازی بهتر مایکوباکتریوم های غیر سلی، غلظت های مختلف سود، سدیم دودسیل سولفات، ستیل پیریدینیوم کلراید، اسید اگزالیک و سیکلوهگزیمید مورد ارزیابی قرار گرفت.

محلول سود 3%، اسید اگزالیک 5% و SDS 3% به طور کامل باکتریهای آلوده کننده را حذف کرد و دارای کمترین میزان تاثیر مهاری بر روی مایکوباکتریوم ها بود. غلظت 1 الی 3/0 گرم از سیکلوهگزیمید، بهترین اثر مهاری را بر روی رشد قارچها داشت.

محیط کشت با غلظت 1-3/0 گرم از سیکلوهگزیمید و تیمار با سود 3%، اسید اگزالیک 5% و SDS 3% می تواند جداسازی و کشت مایکوباکتریوم های غیر سلی از منابع آبی را افزایش دهد.