برنامه ریزی راهبردی مدیریت ترافیک درون شهری با تاکید بر گسترش پیاده راه ها (مطالعه موردی: بخش مرکزی شهر اردبیل)

طی سده گذشته، ترکیبی از فناور یها و رفتارهای فرهنگی و اجتماعی نوین از یک سو و شیفتگی برنامه ریزان در اتکا به حرکت سواره و پاسخ گویی به نیازهای برآمده از آن، ازسوی دیگر، موجب فراموشی فضاها و حرکت پیاده در شهرها شد و سفرهای درون شهری را متعدد و طولانی نمود. این روند، پیامدهای ناگوار اجتماعی- اقتصادی، زیست محیطی و کالبدی عدیده ای را برای شهرها و به ویژه مراکز شهری به بار آورد. از این رو در اواخر دهه 1960 میلادی، بینش و عمل حرف های برنامه ریزان شهری پیشرو در جهت تحدید حرکت سواره و احیای مراکز شهری گسترش یافته است. هدف پژوهش حاضر، برنامه ریزی راهبردی در جهت مدیریت ترافیک مرکز شهر اردبیل با تاکید بر گسترش پیاده راه ها است. نوع این پژوهش، کاربردی و روش انجام آن، توصیفی - تحلیلی است. در انجام پژوهش حاضر از روش های اسنادی و پیمایشی در گردآوری داده ها استفاده شده است. برای جمع آوری و ارزیابی اطلاعات پیمایشی پژوهش، از جامعه آماری پژوهش حاضر - که متشکل از 30 نفر از مدیران، مسیولان و کارشناسان امر میباشد - مصاحبه و پرسشگری شد. در ابتدا برای جمع بندی و ارایه نقاط قوت، ضعف، فرصت و تهدید مصاحبه انجام شد و سپس در امتیازدهی به شاخص ها با استفاده از پرسشنامه از کل جامعه آماری(30 نفر)پرسشگری شد. در تحلیل داد ه ها بهرهگیری شده است. نتایج نشان میدهد QSPM و روش ANP و SWOT نیز از مدل های که راهبرد تهاجمی در مدیریت ترافیک درون شهری اردبیل دارای اولویت بیشتری است؛ بدین نحو که مدیران سازمان ترافیک باید با استفاده از نقاط قوت و فرصت به کاهش نقاط ضعف و تهدیدها مبادرت ورزند؛ ازجمله راهبردهای تهاجمی میتوان به تبدیل برخی خیابان های منتهی به مرکز شهر به پیاده را ه ها و کاهش حجم ترافیک از این طریق، ارایه آموزش های لازم به شهروندان به منظور استفاده از حمل ونقل عمومی و ترویج پیاده روی و دوچرخه سواری بین مردم در راستای کاهش حجم ترافیک در مرکز شهر و افزایش سلامتی مردم اشاره کرد.