اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی بر تاب آوری زنان مبتلا به اختلال مصرف مواد افیونی

مقدمه:

 امروزه مصرف موادومشکلات ناشی از آن یکی از معضلات جهانی است که علاوه برمردان، زنان نیز درگیرآن شده اند، نبود ویژگی تاب آوری میتواند احتمال مصرف را درموقعیتهای پراسترس زندگی بالا ببرد. ازطرفی کیفیتزندگی وتابآوری رابطه مثبت ومعنادار دارند؛ بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه درمانی مبتنی برکیفیت زندگی برتابآوری زنان دارای اختلال مصرف مواد افیونی است.

 روش کار:

پژوهش ازنوع شبه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون وگروه کنترل است، 26 نفر از زنان مبتلا به اختلال مصرف مواد به شیوه نمون گیری دردسترس هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دوگروه آزمایش وکنترل قرارگرفتند. ابتدا برای هردوگروه، پرسشنامه تاب آوری کانرودیویدسون، اجرا شد، سپس 10 جلسه گروه درمانی مبتنی برکیفیت زندگی برای گروه آزمایش، برگزارشده و گروه کنترل به همین تعداد، درمانهای روتین مرکز را دریافت نمودند، نهایتا، از هردوگروه پس آزمون به عمل آمد. درطول اجرا 4 نفر از پژوهش خارج شده و نتایج حاصل از 22 نفر با نرم افزار آماری SPSS 16 تجزیه و تحلیل شد.

یافته ها:

 میانگین سنی آزمودنیهای پژوهش 32 / 29 با انحراف استاندارد 70 / 3 است. همچنین بیشتر افراد پژوهش متاهل 5 / 54% و دارای تحصیلات بین سیکل تا لیسانس بودند. آزمون t مستقل، در سطح معنی داری 05 / 0 نشان داد تابآوری گروه آزمایش بهطور معناداری از گروه کنترل، بالاتر بود. این درحالی است که تفاوت معناداری بین نمرات تاب آوری آنها در پیش آزمون وجود نداشت. 

نتیجه گیری:

 گروه درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی سبب افزایش تاب آوری زنان دارای اختلال مصرف مواد میشود. افراد معتاد هنگام تجربه عوامل استرسزا، مستعد مصرف مواد میشوند، افزایش تاب آوری در این افراد میتواند توانایی مقاومت دربرابر استرس را بالا برده و احتمال لغزش را کاهش دهد.