اثر تمرین هوازی و رزوراترول بر برخی از فاکتورهای تنظیمی و اجرایی آپوپتوز کاردیومیوسیتی در رت های نر دیابتی شده با STZ

هدف مطالعه حاضر اثر تمرین هوازی به همراه  مصرف  مکمل رزوراترول بر فاکتورهای تنظیمی و اجرایی آپوپتوز کاردیومیوسیتی در رت های نر دیابتی شده با استرپتوزوسین بود.
در این کارآزمایی تجربی، 50 موش صحرایی نر به طور تصادفی به 5 گروه 10 تایی کنترل سالم، دیابتی، مکمل رزوراترول، تمرین هوازی و مکمل رزوراترول+تمرین هوازی تقسیم شدند. دیابت با تزریق تک دوز ml/kg50 استرپتوزوتوسین القا شد. برنامه گروه های تمرین، تمرین و مکمل به مدت 8 هفته و 5 روز در هفته تمرین روی تریدمیل با سرعت m/min15، زمان 5 دقیقه و شیب 15% شروع شد. پس از پایان دوره، تمام حیوانات با شرایط کاملا مشابه و به دنبال 12-14 ساعت ناشتایی و 48ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی بیهوش و قربانی شدند. پس از خروج قلب و هموژنایز کردن آن، غلظت BAX، Bcl-2 و CASPASE3 با روش الایزا سنجش شد. 
پس از القای دیابت، غلظت BAX و Caspase-3 قلبی به طور معنی داری نسبت به کنترل سالم افزایش معنی داری یافت. درحالی که غلظت BCL-2 در این شرایط کاهش معنی داری یافت. تمرین و رزوراترول هریک به تنهایی توانستند از افزایش BAX  و  CASPASE3قلبی ناشی از دیابت به صورت معنی داری بکاهند. اما تنها تعامل تمرین و رزوراترول بر غلظت BAX معنی دار بود و اثر معنی داری بر میزان Caspase-3 نداشت. تمرین و رزوراترول به طور جداگانه توانستند موجب افزایش غلظت BCL-2 شوند، ولی اثر تعاملی آنها معنی دار نبود.
تمرین هوازی و رزوراترول اثر سودمندی بر آپوپتوز قلبی در القای دیابت دارند، اما تعامل این دو بر روند آپوپتوز قلبی معنی دار نیست. می توان از تمرین هوازی و رزوراترول به عنوان طب مکمل برای حفاظت میوکارد در برابر آپوپتوز نابجای ناشی از  دیابت القا شده استفاده کرد