ارزیابی پایداری محلی با روش IUCN در زمان های پیش و پس از اجرای پروژه ی تغذیه مصنوعی (مطالعه موردی: روستای کال/ استان فارس)

همواره نقش پروژه های تغذیه مصنوعی در پایداری توسعه مناطق مد نظر بوده است. در این پژوهش با ارزیابی پایداری روستای کال در دو زمان پیش و پس از اجرای پروژه تغذیه مصنوعی (1395-1385) با استفاده از روش IUCN و بر اساس روش دلفی کلاسیک (بر اساس تقسیم بندی وردنبرگ) و در سه گام و به صورت تکمیل فرم نظر خواهی و مصاحبه رودررو و با استفاده ازروش گلوله برفی به این نقش پرداخته شده است. این روش امکان مقایسه ی شرایط موجود منطقه را با وضعیت ایده آل خود یعنی توسعه ی کامل انسانی و یک اکوسیستم سالم و مولد فراهم می آورد. در این پژوهش در دو بخش اکوسیستم و رفاه انسانی از شش معیار و 14 شاخص) معیار های آب و پوشش گیاهی هر کدام سه شاخص و معیارهای خاک، جمعیت، فقر و کاربری هر یک دو شاخص) استفاده شده است. در این تحقیق از نظرات 16 خبره استفاده شده است. نتایج نشان داد، میزان پایداری بخش اکوسیستم در پیش و پس از اجرای پروژه در وضعیت متوسط (07/50 و 03/51) می باشد که با شیب ملایم روند صعودی دارد. میزان پایداری بخش انسان در حالت پایداری متوسط در پیش از اجرا (47/50) به حالت تقریبا پایدار در پس از اجرا (13/61) ارتقاء پیدا کرده است. همچنین از میان شاخص ها، شاخص های EC (26 به 8/21)، تصرف اراضی (92 به 6/83) و تبدیل مراتع (80 به 65) از دیدگاه پایداری توسعه سیر نزولی پیدا کرده اند. در مجموع، محدوده ی روستای کال در پیش و پس از اجرای پروژه در وضعیت پایداری متوسط می باشد که با شیب ملایم روند صعودی دارد.