بررسی وجهیت در جزء سی ام قرآن مجید

هر متنی حامل رشته ای از افکار و اندیشه هاست که به کیفیت بازتاب آن وجهیت گفته می شود. وجهیت در حقیقت، میزان قاطعیت گوینده را در بیان یک گزاره نشان می دهد و به وسیله عناصر دستوری به نام «وجه» در کلام نمود می یابد. «وجه فعل» یکی از بارزترین عناصر وجهی است که به قطعیت یا عدم قطعیت رخداد فعل اشاره می کند. جزء سی ام قرآن مجید به عنوان جزیی از یک کلان متن ایدیولوژیک، که بیشتر به بیان اصول عقاید مکتب اسلام از قبیل: خدا، قیامت، بهشت و دوزخ و دعوت به توحید توجه دارد، بستر مناسبی برای بررسی مقوله وجهیت می باشد؛ بر این اساس، پژوهش کنونی با بهره گیری از روش توصیفی- تحلیلی می کوشد تا پس از معرفی انواع «وجه» و «وجهیت» به بررسی آن در جزء سی ام بپردازد. نتایج پژوهش نشان می دهد که با توجه به اینکه بیشترین اهتمام این جزء، معرفی مبانی اندیشه اسلامی؛ از قبیل مبدا، معاد، قیامت و حوادث قبل و بعد از آن، بهشت و دوزخ و پاداش و عقاب و... و نیز بیان سرگذشت انبیاء گذشته و اقوام پیشین است، وجهیت معرفتی، وجهیت غالب در این جزء است و دو وجه فعلی اخباری و تاکیدی باعث اظهار این نوع از وجهیت گشته است. وجه امری و به تبع آن وجهیت تکلیفی با توجه به مضامین مزبور نمود کمتری در جزء سی ام دارد.