نقش میانجی خودمهارگری در رابطه‏ بین دین‏داری و بهزیستی روان‏شناختی

امروزه، بهزیستی روان‏شناختی به طور فزاینده ای مورد توجه متخصصان روان‏شناسی و علوم اجتماعی قرار گرفته و در فرهنگ ها و نمونه های مختلف، مطالعات گسترده ای روی ابعاد، مولفه ها و همبسته های آن انجام شده است. هدف این تحقیق نقش واسطه ای خودمهارگری در رابطه‏ی بین دین‏داری و بهزیستی روان شناختی است. برای انجام این تحقیق 224 نفز از دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه‏های پردیس فارابی و دانشگاه آزاد پردیسان شهر قم به پرسش‏نامه‏های خودمهارگری تانجنی، مقیاس بهزیستی روان‏شناختی ریف و پرسش‏نامه‏ی سنجش نگرش مذهبی خدایاری‏فرد پاسخ دادند. رابطه‏ی بین متغیرها با استفاده از ضریب هم‏بستگی و رگرسیون خطی بررسی شد. برای بررسی نقش میانجی خودمهارگری از تحلیل مسیر و ضریب سوبل استفاده شد. بر اساس یافته‏های تحقیق، میان هر سه متغیر دین‏داری، بهزیستی روان‏شناختی و خودمهارگری رابطه مثبت وجود داشت. هم‏چنین تحلیل ها نشان داد 54/38 درصد از رابطه دین‏داری و بهزیستی روان‏شناختی از طریق خودمهارگری قابل پیش‏بینی است. نتایج این تحقیق نشان می دهد دین‏داری، به شیوه خاص خود، از طریق ارتقاء خودمهارگری قادر است بهزیستی روان‏شناختی افراد را افزایش دهد.