تجربه دانشجویان پرستاری در اولین مواجهه با بیمار تحت شیمی درمانی

مراقبت از افراد مبتلا به سرطان و تحت شیمی درمانی از لحاظ عاطفی بسیار چالش آور است. دانشجویان پرستاری به عنوان افرادی که در ‏اینده در شرف قبول نقش های پرستاری هستند هم از این قاعده مستثنی نیستند. لذا شناخت تجارب آن ها در اولین رویارویی با بیمار تحت شیمی درمانی در جهت تربیت نیروی انسانی کارآمد و ارایه مراقبت موثر در آینده بسیار با اهمیت است.

مطالعه حاضر یک مطالعه فنومنولوژی توصیفی می باشد. در این مطالعه ‏نمونه گیری به صورت هدفمند با رعایت شرایط حداکثر تنوع از بین دانشجویان پرستاری که تجربه مراقبت از بیمار تحت شیمی درمانی به مدت حداقل 10 روز را داشته و مایل به بیان تجارب خود بودند، صورت گرفت و تا رسیدن به عمق و غنای داده ها ادامه یافت. ابزار جمع آوری داده ها مصاحبه نیمه ساختار یافته بود. تجزیه و تحلیل داده ها به روش کلایزی صورت گرفت و جهت حصول اطمینان از کیفیت مطالعه، از معیارهای لینکلن و گوبا استفاده شد.

در این پژوهش 11 دانشجو در بازه سنی 24-21 سال و مشغول به تحصیل در ترم 8-5 پرستاری مورد مصاحبه قرار گرفتند. پس از تجزیه و تحلیل داده ها، 6 زیر مضمون و 3 مضمون اصلی استخراج شد که شامل نوع دوستی، پیش داوری و کمبود صلاحیت بود. 

احساس کمبود صلاحیت و عدم آمادگی که منجر به نگاه قضاوت مدارانه به بیمار و پیش داوری نابه جا در دانشجویان می شود نشان دهنده نیاز آنان به ایجاد آمادگی بیشتر جهت تسهیل رویارویی با این دسته از بیماران و ارایه مراقبت موثر تر می باشد.  از طرفی حفظ سلامت روانی دانشجویان در کنار استفاده از احساس نوع دوستی و همدلی به عنوان یک نیروی برانگیزاننده قوی باید مورد توجه قرار گیرد. لذا با توجه به موارد فوق برنامه ریزی های آموزشی دقیق تر مقتضی است.