اهمیت بی تابعیتی در دستور کار سازمان ملل متحد: از ایجاد رژیم حقوقی بین الملل تا سپردن ماموریت به یک آژانس تخصصی

بی تابعیتی از روزهای نخست، در برنامه کاری سازمان ملل متحد قرار گرفته است. یک سری فعالیت های درون سازمان بر توسعه چارچوب قانونی بین المللی از پایان جنگ جهانی دوم تا اوایل دهه 1960 متمرکز بود. با این حال، علیرغم تعداد زیادی از افراد بی تابعیت در سراسر جهان و تاثیر منفی آن در بهره مندی از حقوق بنیادین توسط افراد بی تابعیت، این مقوله از دستور کار جهانی برای تقریبا سه دهه خارج شد. نه تنها دولت ها و جامعه بین المللی، بلکه دانشمندان و متخصصان نیز گستره و ماهیت بی تابعیتی را نادیده گرفته اند. تنها در اواسط دهه 1990، بی تابعیتی دوباره توجه جامعه بین المللی را به خود جلب و تبدیل به یکی نگرانی های بین المللی شد. در سال 1996، مجمع عمومی سازمان ملل، ماموریت دفتر کمیساریای عالی پناهندگان را گسترش داد تا مشکلات افراد بی تابعیت را نیز شامل شود. این مقاله در مورد محتوا و دامنه رژیم بین المللی بی تابعیتی که منجر به تصویب دو سند بین المللی گردید میپردازد. همچنین به وظایف و اقدامات جهانی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد در امور پناهندگان نیز می پردازد. از آنجا که فعالیت ها و اقدامات سازمان ملل متحد برای مقابله با بی تابعیتی به عنوان یک "ناهنجاری" بر اساس ریشه ها و عواقب اصلی آن میباشد، بنابراین این موارد نیز در این مقاله به طور خلاصه تحلیل می شود. با در نظر گرفتن بی تابعیتی به عنوان یک موضوع حقوق بشری این مقاله به دنبال این است که آیا آیا اقدامات سازمان ملل متحد به طور مناسب و با توجه به وسعت موضوع پاسخگو میباشد؟