اثرات تجویز توام ممانتین و ویتامین D بر اختلالات یادگیری و حافظه فضایی در مدل بیماری آلزایمر موش های صحرایی نر بالغ

بیماری آلزایمر شایع ترین علت دمانس در میان افراد مسن است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی اثرات هم افزایی ممانتین و ویتامین D بر بهبود اختلالات یادگیری و حافظه فضایی در موش های صحرایی نر بالغ مدل بیماری آلزایمر انجام شده است.

در این مطالعه تجربی موش های صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به 9 گروه هفت تایی تقسیم شدند؛ کنترل، تخریب NBM (تخریب الکتریکی دو طرفه NBM)، شاهد تخریب (ورود الکترود به NBM بدون القای جریان الکتریکی)، تخریب NBM + حلال ممانتین و ویتامین D (سالین، روغن کنجد، سالین+روغن کنجد)، تخریب NBM + ویتامین D، تخریبNBM + ممانتین و تخریب NBM + ویتامین D + ممانتین. یک هفته بعد، موش های صحرایی به مدت پنج روز با دستگاه ماز Y شکل آموزش دیدند. 25روز بعد از آموزش آزمون فراخوانی حافظه برای ارزیابی حافظه بلند مدت انجام گرفت.

این مطالعه با کد اخلاقEE/ 97, 24, 3061243/ scu.ac.ir توسط کمیته اخلاق پژوهشی دانشگاه شهید چمران اهواز به تصویب رسیده است.

تخریب دوطرفه NBM منجر به کاهش یادگیری فضایی در مقایسه با گروه های کنترل و شاهد تخریب شد. در گروه های حلال ممانتین و ویتامین D در مقایسه با گروه تخریب NBM هیچ تغییری در یادگیری فضایی مشاهده نشد. یادگیری و حافظه فضایی در گروه تخریب NBM + ویتامین D + ممانتین (0/001˂P) در مقایسه با گروه های تخریب NBM + ویتامین(D (P˂0/01 و تخریب NBM + ممانتین (0/05˂P) به طور معنی داری بهبود یافت. علاوه بر این بین نتایج روز پنجم آموزش و آزمون فراخوانی حافظه روز سی ام تفاوت معنی داری مشاهده نشد.

نتایج این مطالعه نشان می دهد که تجویز توام ویتامین D و ممانتین در مقایسه با ممانتین یا ویتامین D به تنهایی در بهبود اختلال یادگیری و حافظه فضایی در موش های صحرایی مدل بیماری آلزایمر موثرتر بوده است.