تاثیر نانو اکسید روی و باکتری های محرک رشد بر فعالیت آنزیم فسفاتاز اسیدی، میزان روی، پروتئین و صفات وابسته به رشد دانه تریتیکاله

به منظور بررسی تاثیر نانو اکسید روی و تلقیح بذر با باکتری های محرک رشد بر فعالیت آنزیم فسفاتاز اسیدی، میزان روی، پروتئین و صفات وابسته به رشد دانه تریتیکاله، آزمایشی با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشکده علوم کشاورزی دانشگاه محقق اردبیلی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سال 1392 اجرا گردید. فاکتورهای مورد بررسی شامل محلول پاشی با نانو اکسید روی در پنج سطح (عدم محلول پاشی به عنوان شاهد، 0.25، 0.5، 0.75 و 1 گرم در لیتر) و چهار سطح تلقیح بذر با PGPR (عدم تلقیح بذر با باکتری به عنوان شاهد، تلقیح بذر با ازتوباکتر کروکوکوم استرین 5، آزوسپریلیوم لیپوفروم استرین OF و سودوموناس پوتیدا استرین 9) بودند. مقایسه میانگین ها نشان داد که بالاترین فعالیت آنزیم فسفاتاز اسیدی (1.35 نانومول بر دقیقه)، میزان روی (31.4 میلی گرم بر کیلوگرم)، پروتئین (134.2 گرم بر کیلوگرم)، سرعت (0.0017 گرم در روز) و طول دوره پر شدن دانه (40.74 روز) به ترکیب تیماری تلقیح بذر با آزوسپریلیوم در محلول پاشی 1 گرم در لیتر نانو اکسید روی و کم ترین آن ها (به ترتیب 0.46 نانومول بر دقیقه، 23.1 میلی گرم بر کیلوگرم، 108.6 گرم بر کیلوگرم ، 0.0012 گرم در روز و 24.14 روز) در عدم تلقیح بذر با باکتری های محرک رشد × عدم محلول پاشی نانو اکسید روی (شاهد) به دست آمد. به نظر می رسد به منظور بهبود کیفیت بذر تولیدی و افزایش میزان عنصر روی، پروتئین دانه و طول دوره پر شدن دانه می توان پیشنهاد کرد که تلقیح بذر تریتیکاله با باکتری آزوسپریلیوم در محلول پاشی یک گرم در لیتر نانو اکسید روی به کار برده شود.