مقایسه اثر و ماندگاری هشت هفته تمرینات اصلاحی، بازآموزی پوسچر و برنامه ترکیبی بر گودی کمر افزایش یافته زنان جوان

 هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثر و ماندگاری هشت هفته تمرینات اصلاحی، بازآموزی پوسچر و تلفیق آن ها در میزان عارضه گودی کمر افزایش یافته زنان جوان می باشد.

پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری دوماهه بود.آزمودنی های این مطالعه شامل 55 دانشجوی زن 18 تا 25 ساله مبتلا به گودی کمر افزایش یافته بودند که زاویه مساوی و یا بزرگتر از 54 درجه در آنها مشاهده می شد، به صورت تصادفی در قالب چهار گروه (تمرین، بازآموزی پوسچر، ترکیب تمرین و بازآموزی پوسچر و کنترل) تقسیم شدند. گروه های تمرین و ترکیبی به مدت هشت هفته و هفته ای سه جلسه در برنامه تمرین های اصلاحی شرکت کردند و گروه های بازآموزی پوسچر و ترکیبی دو جلسه در هفته به مدت هشت هفته تحت آموزش رعایت پوسچر صحیح قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل فعالیت های عادی خود را ادامه دادند. درجه گودی کمر هر فرد توسط خط کش منعطف قبل و بعد از انجام هشت هفته مداخله و سپس بعد از دو ماه پیگیری اندازه گیری شد. کلیه آزمون های آماری در سطح معنی داری 05/0>p انجام گردید.

نتایج آزمون آنالیز واریانس تکرار شونده حاکی از تفاوت معنی دار پیش آزمون و پس آزمون در سه گروه تمرین، آموزش و ترکیبی در کاهش میزان گودی کمر افزایش یافته بود. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که پس آزمون و پیگیری گروه های تمرین، بازآموزی پوسچر و ترکیبی در مقایسه با گروه کنترل، در میزان گودی کمر با پیش آزمون اختلاف معنی داری در جهت بهبود عارضه داشتند. ماندگاری اثر تمرین، بازآموزی پوسچر و برنامه ترکیبی نشان داد هر سه نوع برنامه بر گودی کمری افزایش یافته تاثیر کاهنده داشته، ولی تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشته اند.

با در نظر گرفتن نتایج تحقیق حاضر می توان بیان کرد که به کار بردن برنامه تمرینات اصلاحی، ترکیبی و بازآموزی پوسچر احتمالا در بهبود گودی کمر افزایش یافته موثر بوده، اما تاثیر برنامه تمرینات اصلاحی بیش از سایر مداخلات بود. پیشنهاد می شود افرادی که دارای این عارضه می باشند، با توجه به فراخور شرایط از این پروتکل های تمرینی و همچنین آموزش وضعیت بدنی صحیح جهت اصلاح این عارضه استفاده کنند.