نقد پدیدار شناسانه شکل گرایی استفان شارف در زیباشناسی سینمایی فیلمهای کالت

یکی از مطرح ترین نظریه های سینمایی درباره عناصرسینما و زیباشناسی خاص سینما که با ارایه مفاهیمی چون گرامرو نحوسینمایی  بسیار ستایش شده است, نظریه زیبا شناسی سینمایی استفان شارف است. مساله ای که مقاله حول آن شکل گرفته این است که روش شناسی شارف از فراگیری و جامعیت برای تحلیل تمامی گونه های سینمایی برخوردار نیست ؛ ازجمله اینکه در روش شناسی شارف ,که بسیار بر تجزیه و تحلیل سکانس ها و صحنه ها و نماها با دقتی مضاعف و علمی استوار است ,گاهی آن مازاد موجود در یک فیلم  به مثابه یک گشتالت یا هیات و کلیت؛ یعنی آنچه کلیت ارگانیک فیلم افزون بر مجموع ریاضی گون آن به دست می دهد, از دست می رود. پرسش  اصلی این است که چرا گروهی از فیلمها حتی نزد مخاطبین خاص محبوب می شوند که تحلیل های مبتنی بر روش شناسی شارف آنها را از شمول فیلمهای واجد زیبا شناسی سینمایی خارج دانسته و حتی بی ارزش محسوب می کند؟ وجه نادیده انگاشته شده فیلمهای کالت توسط شارف کدام است؟ پدیدار شناسی سینمایی چه راه حلی برای  این کاستی ارایه می دهد؟ مقاله تلاش می کند با استفاده ازروش تحلیلی-توصیفی با رویکرد پدیدارشناسانه نشان دهد که هرچند در زمینه تاثیر گذاری وثمر بخش  بودن آموزه های شارف برنخبگان سینمایی بامدافعان این روش شناسی همنظر است ؛ اما نمی توان برنابسندگی این روش شناسی تحلیل وتجزیه شکل گرایانه/ ساختگرایانه متون سینمایی وتعریفش از زیباشناسی سینمایی درمواجهه  با بخش بزرگی ازآثار و محصولات سینمایی چشم پوشید. هدف مقاله نشان دادن اهمیت ادراک حسی وتجربه ی زیسته به مثابه بنیاد زیباشناسی درارزش داوری فیلمهای کالت است , براین اساس مقاله نظریات ریالیستی تماشاگر -محور پدیدارشناسان سینمایی چون آلن کازبیه و ویویان سابچک رابه عنوان بدیلی برای روش شناسی شارف یا هرنوع نگاه ساخت گرایانه  ناب درتحلیل فیلمهای دارای طرفداران کالت ،که بیشترحول تجارب فردی یا ایدیولوژیهای خرده فرهنگی فرقه هاوگروه های کیش پرست، ونه هماهنگی وزیبایی کلاسیک و شکل و ساختار شکل می گیرند، معرفی می کند.