مسئله مند شدن جوانی: مطالعه ای تاریخی درباره رویت پذیر شدن جوانی در ایران معاصر

پژوهش حاضر با هدف فهم چگونگی رویت پذیر شدن جوانی برای علوم انسانی ایران انجام شده است. این پژوهش با تاکید بر دیرینه شناسی و تبارشناسی تلاش دارد آغازین لحظات شکل بندی جوانی همچون ابژه دانش-قدرت را بررسی کند و نشان دهد که جوانی چگونه پروبلماتیک (مسئله مند) شده است. از این رو از یک سو با بررسی نهادهایی که در فاصله سال های 1330 تا 1350 حول جوانی شکل گرفته اند، منطق کردارها را پی می گیرد و در سطح بعد با بررسی متونی که در این دهه ها درباره جوانی نوشته شده اند به بررسی گفتمان هایی می پردازد که جوانی را رویت پذیر و بدل به مسئله کرده اند. یافته ها نشان می دهند که چهار گفتار دینی، حقوقی، جامعه شناسانه و روان شناسانه در همدستی استراتژیکی که با یکدیگر دارند در چارچوب منطق توسعه و پیشرفت، جوانی را بدل به موضوعی برای آسیب شناسی می کنند. از این حیث آغازین لحظات شکل بندی جوانی همچون ابژه دانش-قدرت همراه است با آسیب شناسانه خواندن جوانی. این یافته ها با نظر به منطق رایج مطالعات آسیب شناسی اجتماعی در ایران امروز مورد بحث و بررسی قرار می گیرند.