تاثیر سیلی ‎مارین، سیپروترون استات و سرماخوردگی بزرگسالان بر فراسنجه ‎های خونی خروس ‎های بومی

استامینوفن یک ترکیب تب‏بری است که در دوزهای بالا منجر به آسیب شدید اکسیداتیو به بافت کبد و دیگر بافت‏ های بدن طیور و پستانداران می‎ شود. اثرات آسیب ‏رسان کبدی استامینوفن، ترکیبات آنتی‏ هیستامینی و سیپروترون ‏استات در مطالعات قبلی نشان داده شده است. علاوه بر این، گزارش شده است که سیلی ‏مارین از خصوصیات محافظ کبدی و کلیوی برخوردار است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثرات سیلی ‏مارین (400 پی ‎پی‎ ام جیره، 20 روز آزمایشی) بر روی برخی از متابولیت‏ های سرمی خروس ‎های بالغ بومی در پس از خوراندن ربع یک قرص سرماخوردگی (استامینوفن 42/8، فنیل افرین هیدروکلراید 0/66، کلرامفنیکل 0/26 و دکسترومتورفان هیدروبروماید 1/97 میلی ‎گرم بر کیلوگرم وزن بدن در روز، از روز 15 تا 20 آزمایش) بود. هم چنین در آزمایش دوم اثرات متابولیکی سیپروترون ‏استات (10 میلی‎ گرم بر کیلوگرم وزن بدن به مدت 5 روز) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که سیلی‎ مارین در سطح 400 میلی‏ گرم بر کیلوگرم جیره بر هیچ کدام از متابولیت‏ های خونی تاثیر معنی ‏داری نداشت (0/05<P). خوراندن یک‏ چهارم یک قرص سرماخوردگی بزرگسالان به طور معنی ‏داری کلسترول کل (0/01>P) و پروتئین کل سرمی (0/05>P) را در گروه شاهد کاهش داد. سیلی‎ مارین کاهش پروتئین سرمی ناشی از استامینوفن را مهار نمود که می ‏تواند بر اثر محافظت ‏‎کنندگی کبدی سیلی ‎مارین دلالت نماید. سیپروترون استات منجر به افزایش تستوسترون، تیروکسین و اسید اوریک سرمی گردید، ولی بر گلوکز، کلسترول کل و پروتئین کل سرمی تاثیر معنی ‏داری نداشت (0/05<P). دخالت محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-گناد ممکن است در افزایش تستوسترون سرمی نقش داشته باشد.