ارزیابی وضعیت هموسیستئین پلاسما در بیماری دیابت ملیتوس القاء شده با استرپتوزوتوسین در خرگوش

در این تحقیق مقادیر هموسیستیین پلاسما، به عنوان یک ریسک فاکتور مستقل در بیماری های قلبی-عروقی، در دیابت القایی ناشی از استرپتوزوتوسین در خرگوش سفید نیوزیلندی مورد سنجش و ارزیابی قرار گرفت. در این تحقیق 12 سر خرگوش نر سفید نیوزیلندی انتخاب و به 2 گروه مجزا (تیمار و شاهد) تقسیم گردید. پس از اطمینان از سالم بودن خرگوش ها (طبیعی بودن مقادیر گلوکز، اوره و کره آتینین پلاسما)، به گروه تیمار استرپتوزوتوسین با دوز 65 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم به صورت تک دوز و از طریق ورید مارژینال تزریق گردید و به گروه تیمار نیز سالین نرمال با دوز مشخص تزریق شد. در ادامه 24، 48 و72 ساعت و سپس هر هفته یکبار تا 12 هفته از ورید مارژینال خرگوش ها خونگیری به عمل آمد و مقادیر هموسیستیین، انسولین و گلوکز پلاسما مورد سنجش و ارزیابی آماری قرار گرفت. نتایج حاکی از افزایش معنی دار (01/0p<) هموسیستیین و گلوکز و کاهش معنی دار (01/0p<)انسولین پلاسمای گروه تیمار در مقایسه با گروه شاهد در طول 12 هفته از مطالعه بود. در این مطالعه علی رغم کاهش انسولین پلاسما، افزایش هموسیستیین پلاسما به عنوان ریسک فاکتور مستقل در بیماری های قلبی-عروقی در خرگوش سفید نیوزیلندی مشاهده شد.