بررسی اثر سافرانال بر میزان Bax ،Bcl2 و شاخص های استرس اکسیداتیو در بافت بیضه موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

یکی از شایع ترین بیماری های غدد درون ریز، دیابت نوع یک می باشد که استرس های اکسیداتیو را در بافت بیضه ایجاد می کند. امروزه برای درمان دیابت، گرایش به سوی داروهای گیاهی روز به روز افزایش می یابد. این مطالعه با هدف بررسی سافرانال بر شاخص های آنتی اکسیدانت و میزان Bax وBcl2  در موش های صحرایی انجام شد.

در این مطالعه تجربی، 24 سر موش صحرایی به چهار گروه شاهد، شاهد دیابتی و 2 گروه دیابتی تحت تیمار با سافرانال (50 و 100 میلی گرم بر میلی لیتر، 25 روز تزریق داخل صفاقی) تقسیم شدند. گروه های دیابتی با یک بار تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین با غلظت 55 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن موش دیابتی شدند. نتایج توسط نرم افزار آماری SPSS ویرایش 20 و آزمون های آنالیز واریانس چند متغیره (MANOVA) و آزمون های اثرات بین گروهی  (Tests of Between-Subjects Effects) و روش داده های تکرارشده (Repeated Measure) تحلیل شدند.

سطح بافتی شاخص Bax و مقدار مالون دی آلدیید در گروه تحت درمان با غلظتmg/ml  100 سافرانال در مقایسه با گروه تحت درمان با غلظت mg/ml50 سافرانال و گروه شاهد دیابتی کاهش معنی داری داشت. در مقدار سطح بافتی شاخص Bcl2 و آنزیم های گلوتاتیون پراکسیداز، سوپر اکسید دیسموتاز و کاتالاز در گروه تحت درمان با غلظت mg/ml 100 سافرانال نسبت به گروه تحت درمان با غلظت mg/ml 50 سافرانال و گروه شاهد دیابتی افزایش معنی داری مشاهده شد (0/05>P) که نشان دهنده اثر وابسته به دوز سافرانال می باشد. همچنین سافرانال موجب کاهش معنی داری در میزان قند خون موش های دیابتی شد.

سافرانال می تواند موجب بهبود شاخص های آنتی اکسیدانی شود و آسیب های القاشده توسط دیابت در بافت بیضه موش های دیابتی را کاهش دهد.