مطالعه کانی نگاری سفال های لبه واریخته (اوروک) آغاز ایلامی چهارمحال و بختیاری

یکی از سفالهای شاخص فرهنگ اوروک، کاسه لبه واریخته است که جایگاهی ویژه در تاریخ سفالگری و باستان شناسی خاور نزدیک دارد. این ظروف در اواخر دوران عبید و اوایل اوروک برای نخستین بار در جنوب میان رودان در حدود 3900 ق.م ظاهر شدند، سپس به فاصله زمانی نه چندان دور در شمال، شرق و غرب میان رودان و در حدود 3600 ق.م تقریبا در همه جا رایج شدند. خوزستان به عنوان یکی از مناطق همجوار میان رودان و چهارمحال و بختیاری به دلیل همجواری با استان خوزستان محوطه های زیادی با آثار این فرهنگ دارند. لذا پژوهش حاضر در پی آن است تا با انجام آزمایش داده های سفالی موسوم به لبه واریخته، مهاجرت این جوامع به داخل فلات ایران و جنوب غرب ایران و ایجاد استقرارهای اروکی را بررسی و مطالعه کند. به همین منظور 10 محوطه از خوزستان و چهارمحال و بختیاری انتخاب شدند و از هر کدام از این محوطه ها تعداد 3 قطعه سفال مربوط به دوره مذکور انتخاب گردید. روش پژوهش بر مبنای مطالعات کتابخانه ای- آزمایشگاهی است و در پی اهدافی چون شناسایی و بررسی نوع خاک استفاده شده در سفالهای لبه واریخته هر دو منطقه، تعیین فن آوری ساخت و کیفیت پخت آن ها و در نهایت بررسی و مقایسه سفال های مورد نظر است. نتایج نشان میدهد که نفوذ و گسترش این فرهنگ از خوزستان به صورت انتقال انبوه سفال به مناطق دیگر نبوده، بلکه به صورت انتقال دانش و تکنیک ساخت این نوع سفال از سوی سفالگر در این منطقه بوده است.