بررسی نقش پیش بین استرس والدگری در انسجام و انطباق خانواده های دارای کودک مبتلا به طیف اوتیسم

والدین کودکان مبتلا به اوتیسم در معرض استرس بالاتر نسبت به والدین کودکان عادی هستند. بررسی تاثیراتی که این استرس می تواند بر خانواده بگذارد، برای برنامه ریزی جهت مدیریت مشکلات ناشی از داشتن کودک مبتلا به اختلال اوتیسم سودمند می باشد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین نقش پیش بین استرس والدگری در انسجام و انطباق خانواده های دارای کودک مبتلا به طیف اوتیسم در شهرهای بوشهر و شیراز در سال 1398 انجام شد.

پژوهش حاضر، یک مطالعه مقطعی از نوع همبستگی است که در سال 1398 انجام شد. جامعه آماری 125 نفر از والدین کودکان مبتلا به اوتیسم مراکز آموزشی و توانبخشی شهرهای بوشهر و شیراز بودند؛ که به روش آسان انتخاب شدند. داده ها با استفاده از فرم اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه های استرس والدگری، انطباق و انسجام خانواده و آزمون تشخیصی اوتیستیک گارز جمع آوری شده؛ و با آزمون های آماری همبستگی پیرسون، اسپیرمن، تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و رگرسیون خطی تجزیه و تحلیل شدند.

میانگین سنی شرکت کنندگان در پژوهش 94/7±29/53 بود. میانگین نمره کل متغیرهای استرس والدگری و انطباق و انسجام خانواده به ترتیب 56/12± 51/134 و 18/7± 2/51 بود. از بین حیطه های استرس والدگری، ویژگی کودک مشکل آفرین با انطباق (001/0>p، 361/0-=β)، انسجام (002/0=p، 363/0-=β) و نمره کل انطباق و انسجام (001/0>p، 379/0-=β)، ارتباط آماری معکوس و معنی دار داشت.

 نتایج نشان داد که استرس والدگری با انطباق و انسجام خانواده ارتباط معکوس دارد. نتیجه این که، والدین دارای کودک اوتیسم از خانوادگی مشکلاتی را تجربه می کنند که مدیریت و برنامه ریزی برای رفع این مشکلات، نیازمند توجه مسیولان و دست اندرکاران حوزه سلامت می باشد.