مقایسه نتایج درمانی دو تکنیک Minimal Incision و Double Incision در درمان سندرم تونل کارپال: یک کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی

سندرم تونل کارپال شایع ترین نوروپاتی ناشی از به دام افتادن عصب است، که در نتیجه همفشردگی عصب مدین در ناحیه مچ دست ایجاد می شود. این مطالعه با هدف مقایسه دو تکنیک Minimal Incision (برش محدود) و تکنیک Double Incision (برش دوگانه) در معالجه بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال انجام پذیرفت.

 این مطالعه کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی، با کد IRCT20160508027797N5، بر روی 50 بیمار مبتلا به سندرم تونل کارپ که به بیمارستان های شهید بهشتی و آیت الله روحانی بابل مراجعه، و کاندید عمل جراحی بودند، انجام شد. با استفاده از جدول اعداد تصادفی، بیماران به طور تصادفی به دو گروه 25 نفری Minimal Incision و  Double incision تقسیم شدند. پرسشنامه سندرم تونل کارپال بوستون (BCTQ) و مقیاس آنالوگ بصری (VAS) برای سنجش درد، قبل از عمل جراحی و 3 ماه بعد از آن توسط بیماران تکمیل شد.

 در این مطالعه، 40 نفر از بیماران (80 درصد) زن و 10 نفر (20 درصد) مرد بودند. میانگین سنی بیماران برابر با 22/8±78/51 سال بود و میانگین نمره پارستزی، کرختی، درد، ضعف، علایم شبانه و وضعیت عملکرد (مربوط به پرسشنامه BCTQ) و همچنین میانگین نمره درد VAS بعد از مداخله در هر دو گروه نسبت به قبل از مداخله کاهش معنی داری داشت (001/0>P). میانگین نمره پارامترها بین دو گروه، چه قبل از مداخله و چه بعد از آن، تفاوت معنی داری نداشت.

نتایج درمان با دو روش Minimal Incision و Double Incision تفاوتی با هم نداشت. البته به دلیل برش کوچک تر در تکنیک Minimal Incision، پیشنهاد می شود که تکنیک Minimal Incision به عنوان روش درمانی برگزیده مورد استفاده قرار گیرد.