زن، فرهنگ، دو واژه

تراوشهایی که از فکر بشر در طی زمان از دیر باز برای ارتقا و اعتلای ساختار اخلاقی و اجتماعی به وجود میآید فرهنگ است. هر فردی نشان دهنده جزیی از جامعه است که با پیروی از کردارهای خاصی که منجر به نظم میشود، ارزشها، اعتقادها و باورهای یک جامعه را تامین میکند. رفتارها و کردارهای فردی که از نسلی به نسل دیگر منتقل شده و به تدریج مطابق ارزشهای معیار، جامعه آن را صیقل داده و به صورت فرهنگ حاکم میشود. در خالل پاره ای از این ارزشها زن و مقام وی و نگرش نیاکان ما جزء در تاریخ فرهنگ این مرز و بوم از حرمت و اعتبار والایی برخوردار بوده اند. مراتبی هستند در خور توجه جهت بررسی و آگاهی های فرهنگی و اینکه زنان این ارزشمندی و اعتبار را میتوان در متنها و داستانهای کهن مشاهده نمود که در بر دارنده نگرش و فرهنگی گذشتگان در این امر میباشد. زن به معنی: زایش است که به صورت واژه های چون کهن متون درvadhu، nāiṝi، nārig، vantav، wad، wa/∂δ، zan پهلوی، اوستایی، سغدی، سنسکریت به کار رفته است. به زن القابی چون در زبان فارسی میانه که واژه به معنی »بانو« است داده شده است. در زبان سغدی به معنی »بانو، خانم، همسر، ملکه و شهبانو« است. در این مقاله نگارنده از آغاز آفرینش انسان مطالبی را ارایه میکند و زن را که نمونه ای از خلقت هستی است به عنوان جزیی از فرهنگ با همه نمادینه های نیکی و بدی در ادوار کهن مورد بررسی قرار میدهد.