پیکرک های انسان ریخت زاغه و گشودگی جهان های آنیمی

تپه زاغه، واقع در شصت کیلومتری جنوب قزوین، محوطه ای کم ارتفاع با 15 هکتار وسعت است که در 14 فصل کاوش شده است. این مقاله به مجموعه ای مهم از یافته های این محوطه اختصاص دارد که عبارت اند از: «پیکرک های انسان ریخت چکمه ای». آنچه نگارش این مقاله را موجب شده به آزمون گذاشتن مطالعه ای جزیی نگرانه، دقیق و عینی درباره گونه ای از پیکرک های انسان ریخت زاغه در نسبت با بافت های باستان شناختی درون محوطه ای است تا بتوانیم معنای هستی شناختی حضور پیکرک های چکمه ای را از بطن همین مطالعه بافت گرایانه نمایان کنیم. در این پژوهش صرفا بر پیکرک های معروف به «چکمه ای» تمرکز شده و آنها نیز بر اساس متغیرهای اندازه، نمایش اندام ها، بافت کشف، اندام های جنسی، تزیینات، شکستگی ها و ویژگی های خاص به شکلی طبقه بندی شده توصیف شده اند. سه بافت اصلی این محوطه نیز در نسبت با پیکرک های موضوع مطالعه عبارت اند از: کلیت استقرار زاغه، بنای منقوش و گمانه باستان شناختی K. برای معناکاوی پیکرک های موضوع مطالعه در چارچوبی باستان شناختی، آنها درون زمینه های «جهان آنیمی»، «چرخه زندگی» و «نسبت های بوم شناختی» جای داده شده اند. حاصل پژوهش آنکه، پیکرک های انسان ریخت چکمه ای، در بافت استقرار هزاره ششم/پنجمی زاغه، با استفاده از همان قابلیت های مادی خویش، عرصه ای را برای اندیشیدن به امر نااندیشیدنی فراهم کرده اند.