سیاست روسی اتحادیه اروپا

اتحادیه اروپا با فاصله مهم ترین شریک تجاری روسیه است، به نحوی که 1/38 درصد واردات و 1/44 درصد صادرات این کشور را تشکیل می دهد. روسیه امنیت را عنصر محوری سیاست بین الملل، و قدرت را همچنان سکه رایج روابط بین الملل می داند. از نظر مسکو، امنیت و حاکمیت مفاهیمی مرتبط به هم هستند. از نظر روسیه، بحران سال 2014 پیامد عوامل مخرب میان روسیه و غرب بوده است. گسترش ناتو، کم اهمیت شدن سازمان امنیت و همکاری اروپا، اقدامات ناتو در دهه نود درقبال یوگسلاوی، موضوع کوزوو، بی تفاوتی غرب در مقابل نگرانی های امنیتی روسیه (ازجمله انقلاب های رنگی) از عوامل موثر در بدبینی روسیه به غرب بوده است. در این بافتار متغیر جهانی، روابط روسیه با اتحادیه اروپا، از نظر مسکو چندان مهم تلقی نمی شود و وزن و اهمیت نسبی اروپا کاهش می یابد. فهم روسیه از مناسبات قدرت براساس الگوی قرن نوزدهم کنسرت اروپایی به عنوان الگویی برای شرایط کنونی، برای اتحادیه اروپا قابل قبول نیست. برخی از کنشگران در درون اتحادیه اروپا، میان رویکردهای بروکسل و روسیه به نظام بین الملل، نوعی تفاوت بنیادین می بینند که به زودی قابل حل وفصل نیست. در شرایط کنونی، بحران اوکراین همچنان مانع مهمی در بهبود روابط مسکو _ بروکسل است که نمی توان به پیشرفت حل وفصل آن در آینده نزدیک امیدوار بود. هم اکنون نه تنها شراکت راهبردی موردنظر در دهه نود، بلکه رابطه کارآمد میان دو طرف نیز به خطر افتاده است. هم مسکو و هم بروکسل یکدیگر را تهدید و مانعی برای شکل گیری نظم امنیتی اروپایی تلقی می کنند. چهار سناریوی پیش روی مسکو و بروکسل عبارت اند از: 1. سناریوی همکاری عملگرایانه، 2. سناریوی خانه مشترک، 3. سناریوی همکاری ازبین رفته، و 4. سناریوی صلح سرد.