تعینات ساختاری در روابط ایران و عربستان؛ از دکترین دوستونی تا پس از بهار عربی

مقاله پیشرو با بررسی تطبیقی و تحلیل تاریخی، به دلایل تداوم تقابل ایران و عربستان طی نیم قرن اخیر می پردازد و مدعی است الزامات ساختاری قدرت در سطح نظام بین الملل و وضعیت موازنه قدرت در سطح منطقه ای، مهمترین مولفه های تعین زا در تداوم تنش و تقابل میان ایران و عربستان است. مقاله پس از تبیین نظری دو شکل ایجابی و سلبی، به تحلیل تاریخی می پردازد و روابط ایران و عربستان را در مقاطع خروج انگلستان از خلیج فارس و دکترین دوستونی نیکسون، انقلاب اسلامی، جنگ ایران و عراق، حمله صدام به کویت در1991 میلادی، حمله امریکا به عراق در  2003میلادی، جنگ  33روزه اسراییل علیه حزب الله لبنان و در نهایت، روابط ایران و عربستان پس از بهار عربی در  2010میلادی، تحلیل و تبیین نظری می کند. در پایان نیز راهکارهایی برای مدیریت تقابل دو کشور ارایه می دهد. روش پژوهش، توضیحی تبیینی تجویزی است.